Σύντροφοι και συντρόφισσες, ο αναρχικός Γ. Μιχαηλίδης βρίσκεται σε απεργία πείνας εδώ και περίπου 2 μήνες, με μόνο σκοπό την αποφυλάκιση του. Από τα τέλη Μαίου έχει αναπτυχθεί ένα πολύμορφο μαζικό και δυναμικό κίνημα αλληλεγγύης, το οποίο σπάει τη σιωπή που προσπαθεί να επιβάλλει το κράτος στον αγώνα του Γιάννη. Πορείες, παρεμβάσεις, συγκρούσεις με την αστυνομία, νυχτερινές επιθέσεις, δημιουργούν ένα μαζικό κίνημα που βαδίζει με σταθερά εξεγερτικά βήματα. Η αντιπαράθεση με το κράτος ανεβαίνει καθημερινά, καθώς συγκρούσεις ξεσπούν σε διάφορα σημεία της αθήνας ενώ οι δράσεις πληθαίνουν σε όλες τις περιοχές της χώρας. Ο αγώνας αυτη τη στιγμή, βρίσκεται στη σημαντικότερη καμπή του, καθώς το κίνημα βγαίνει μαζικά στο δρόμο ενόψει του δικαστικού συμβουλίου στις 25/7 που θα αποφασίσει για την αίτηση αποφυλάκισης του συντρόφου. Ζητάμε την οικονομική στήριξη συντρόφων απ' όλο τον κόσμο. Να πάρουμε τον Γ. Μιχαηλίδη από τα χέρια του κράτους! Στηρίζουμε οικονομικά τον αγώνα για την αποφυλάκιση του Γ. Μιχαηλίδη- στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον αναρχικό απεργό πείνας! Νίκη στον αγώνα του Γ. Μιχαηλίδη ! Άμεση αποφυλάκιση!

Comrades, the anarchist G. Michailidis has been on hunger strike for about 2 months now, with the sole aim of his release. Since the end of May, a diverse and dynamic solidarity movement has grown, which is breaking the silence that the state is trying to impose on Giannis' struggle. Demonstrations, interventions, clashes with the police, and nightly attacks, create a mass movement that is taking steadily rebellious steps. The confrontation with the state rises daily, as clashes break out in various parts of Athens and actions proliferate in all regions of the country. The struggle is currently at its most important turning point, as the movement is massively going to the streets, respectively of the judicial council on 25/7 that will decide at last resort about the comrade's request for release from prison. We are calling for the financial support of comrades from all over the world. To free G. Michailidis from the hands of the state! We financially support the struggle for the release of Giannis. We stand in solidarity with the anarchist hunger striker! Victory in the struggle of G. Michailidis! Immediate release!

The following text is the declaration of hunger strike, writen by G. Michailidis at 23th May 2022. It is translated in English, German, Italian, France, Spanish.

Comrades, the anarchist G. Michailidis has been on hunger strike for about 2 months now, with the sole aim of his release. Since the end of May, a diverse and dynamic solidarity movement has grown, which is breaking the silence that the state is trying to impose on Giannis' struggle. Demonstrations, interventions, clashes with the police, and nightly attacks, create a mass movement that is taking steadily rebellious steps. The confrontation with the state rises daily, as clashes break out in various parts of Athens and actions proliferate in all regions of the country. The struggle is currently at its most important turning point, as the movement is massively going to the streets, respectively of the judicial council on 25/7 that will decide at last resort about the comrade's request for release from prison. We are calling for the financial support of comrades from all over the world. To free G. Michailidis from the hands of the state! We financially support the struggle for the release of Giannis. We stand in solidarity with the anarchist hunger striker! Victory in the struggle of G. Michailidis! Immediate release!

The following text is the declaration of hunger strike, writen by G. Michailidis at 23th May 2022. It is translated in English, German, Italian, France, Spanish.

Comrades, the anarchist G. Michailidis has been on hunger strike for about 2 months now, with the sole aim of his release. Since the end of May, a diverse and dynamic solidarity movement has grown, which is breaking the silence that the state is trying to impose on Giannis' struggle. Demonstrations, interventions, clashes with the police, and nightly attacks, create a mass movement that is taking steadily rebellious steps. The confrontation with the state rises daily, as clashes break out in various parts of Athens and actions proliferate in all regions of the country. The struggle is currently at its most important turning point, as the movement is massively going to the streets, respectively of the judicial council on 25/7 that will decide at last resort about the comrade's request for release from prison. We are calling for the financial support of comrades from all over the world. To free G. Michailidis from the hands of the state! We financially support the struggle for the release of Giannis. We stand in solidarity with the anarchist hunger striker! Victory in the struggle of G. Michailidis! Immediate release!

The following text is the declaration of hunger strike, writen by G. Michailidis at 23th May 2022. It is translated in English, German, Italian, France, Spanish.

Comrades, the anarchist G. Michailidis has been on hunger strike for about 2 months now, with the sole aim of his release. Since the end of May, a diverse and dynamic solidarity movement has grown, which is breaking the silence that the state is trying to impose on Giannis' struggle. Demonstrations, interventions, clashes with the police, and nightly attacks, create a mass movement that is taking steadily rebellious steps. The confrontation with the state rises daily, as clashes break out in various parts of Athens and actions proliferate in all regions of the country. The struggle is currently at its most important turning point, as the movement is massively going to the streets, respectively of the judicial council on 25/7 that will decide at last resort about the comrade's request for release from prison. We are calling for the financial support of comrades from all over the world. To free G. Michailidis from the hands of the state! We financially support the struggle for the release of Giannis. We stand in solidarity with the anarchist hunger striker! Victory in the struggle of G. Michailidis! Immediate release!

The following text is the declaration of hunger strike, writen by G. Michailidis at 23th May 2022. It is translated in English, German, Italian, France, Spanish.

Γιάννης Μιχαηλίδης. Ανακοίνωση έναρξης απεργίας πείνας με στόχο την αποφυλάκισή μου.

“Αλίμονο σε αυτούς που θα αποδεχτούν σαν όρο ζωής τη φυλακή,

και από το πιο λαμπερό του ήλιου φως, την πιο μικρή ακτίνα”

Σύνθημα της εξέγερσης των φυλακών Αλικαρνασσού

Εδώ και 11 χρόνια βιώνω την κρατική εκδικητικότητα απέναντι σε επιλογές σύμφωνες με τις αξίες και τις ιδέες μου. Η δύσβατη διαδρομή, από την οποία επιλέγω να μοιραστώ κάποιες εξόφθαλμες εκδικητικές αυθαιρεσίες σε βάρος μου, ξεκίνησε το μακρινό 2011, οπότε και εκδόθηκε ένα ένταλμα σύλληψης εναντίον μου, για την υπόθεση της Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς, για την οποία τελικά αθωώθηκα καθώς δεν υπήρχε η παραμικρή συσχέτιση μου με την κατηγορία που μου αποδόθηκε. Πρόκειται για την ενοχοποίηση μιας σχέσης αλληλεγγύης με καταζητούμενους αναρχικούς που με έφερε στη θέση τους όταν αυτοί συνελήφθησαν.

Μετά από 2 χρόνια κυνηγημένος, διαβαίνω κι εγώ με τη σειρά μου τις βαριές πόρτες των φυλακών, καθώς η ύπαρξη ενός εντάλματος που επισύρει μια δεκαετία εγκλεισμού οδήγησε σε συγκεκριμένες επιλογές και σε συνακόλουθα λάθη. Οι σύντροφοι που συλληφθήκαμε τότε στη ληστεία τράπεζας του Βελβεντού Κοζάνης, βασανιστήκαμε από την αστυνομία, πράγμα σύνηθες, και στη συνέχεια το υπουργείο δημόσιας τάξης δημοσίευσε τις φωτογραφίες των πρησμένων προσώπων μας προκαλώντας την αντίδραση την κοινής γνώμης. Φυσικά κανένας αστυνομικός δεν κατηγορήθηκε γι' αυτό από την τυφλή ελληνική δικαιοσύνη.

Έπειτα από 1,5 χρόνο, καθώς πλησίαζε η παρέλευση του 18μήνου, βρίσκομαι φορτωμένος με μια ακόμα προφυλάκιση που αφορά και πάλι τη δράση της Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς, με μια δικογραφία που περιείχε το όνομα μου ως συμμετέχοντα σε πράξεις με τις οποίες όμως δεν με συνέδεε ούτε ένα στοιχείο, ούτε μια μαρτυρία. Όπως είναι φυσικό, αφού η βρώμικη δουλειά είχε γίνει και είχα ήδη καταδικαστεί για την υπόθεση της ληστείας της τράπεζας, εν τέλει αθωώνομαι. Η συγκεκριμένη στρατηγική των πολλαπλών προφυλακίσεων χωρίς στοιχεία και ο τεμαχισμός ενιαίωνυποθέσεων, αποτέλεσε το εργαλείο με το οποίο το κράτος εξασφάλιζε την παραμονή των αναρχικών κρατουμένων στις φυλακές χωρίς δίκη ακόμα και μετά την λήξη του ανώτατου ορίου προφυλάκισης των 18 μηνών, την ίδια στιγμή που οι φασίστες δολοφόνοι απολάμβαναν την ελευθερία τους μετά την παρέλευση του 18μηνου της προφυλάκισης τους.

Καταδικάστηκα επίσης από την τυφλή δικαιοσύνη για απόπειρα ανθρωποκτονίας κατά αστυνομικού, παρά το ότι κατά το συμβάν ήμουν άοπλος, διότι κατά τη δικογραφία, επιχείρησα να τον δολοφονήσω χρησιμοποιώντας το περιπολικό που άρπαξα για να διαφύγω της σύλληψης.

Σε ένα αποκορύφωμα δικαστικής αυθαιρεσίας καταδικάζομαι σε επιπλέον 11 χρόνια κάθειρξης για κατοχή φυσιγγίων, τα οποία βρέθηκαν στο σπίτι του συντρόφου Δημήτρη Πολίτη που ο ίδιος δήλωσε ότι είναι δικά του, με την ασύλληπτη αιτιολογία ότι τα κατείχαμε όλοι μαζί προκειμένου να τελέσουμε ο καθένας ξεχωριστά και από μόνος του “ατομική τρομοκρατία”. Για την ιστορία, έως και σήμερα, η υπόθεση αυτή και οι βαριές καταδίκες που επέφερε παραμένει η μοναδική εφαρμογή του νόμου περί ατομικής τρομοκρατίας στα ελληνικά δικαστικά χρονικά. Το γεγονός ότι αυτή η πρωτοφανής γελοιότητα επικυρώθηκε και από τον Άρειο Πάγο, καταδεικνύει το βαθμό διαπλοκής της “ανεξάρτητης” δικαιοσύνης με τις κομματικές και κυβερνητικές οδηγίες και το πόσο συνηθισμένο έχει γίνει να δικάζουν με νομικά παραθυράκια.

Ας πούμε και δυο λόγια για την “ιερή” εκπαιδευτική διαδικασία στα πλαίσια του σωφρονισμού. Μετά την απεργία πείνας του συντρόφου Νίκου Ρωμανού, στην οποία είχα την τιμή να συμμετέχω ως αλληλέγγυος, κερδίζεται το δικαίωμα της εκπαιδευτικής άδειας για όλους ανεξαρτήτως τους κρατουμένους. Έτσι μετά από καθυστερήσεις και χρονοτριβές έπειτα από 5 χρόνια εγκλεισμού κατάφερα να παρακολουθώ μαθήματα στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών για 1,5 χρόνο. Στα 6,5 χρόνια, και αφού είμαι ήδη σε αγροτική φυλακή και έχω ήδη λάβει πολλές εκπαιδευτικές άδειες από εκεί, η εισαγγελέας της Τίρυνθας αποφασίζει ότι είναι μακριά η σχολή μου και γι' αυτό μου κόβει τις άδειες. Με εξαπατούν ότι θα μου δώσουν άδεια για την εξεταστική που ούτε αυτό συμβαίνει. Στη συνέχεια πληροφορούμαι ότι θα μου κόψουν και την τακτική άδεια, πάλι με νομικό παραθυράκι, κάτι που σήμαινε ότι θα γυρίσω στην κλειστή φυλακή χάνοντας τα πολύτιμα μεροκάματα, και οδηγούμαι στη φυγή ξανά. Αφού ξανασυλλαμβάνομαι και αιτούμαι τη μεταγωγή μου στον Κορυδαλλό για εκπαιδευτικούς λόγους όπως προβλέπεται από τους νόμους τους, επειδή η ΚΕΜ δεν μπορεί να απορρίψει τις αιτήσεις μου επιλέγει να μην απαντάει. Και ας είναι “υποχρεωμένη” από τον νόμο να απαντήσει σε 40 μέρες... Ακόμα περιμένω... Και ας έχω περάσει μέσα από τη φυλακή όλα τα θεωρητικά μαθήματα της σχολής μου υπό αντίξοες συνθήκες (Για τα εργαστήρια απαιτείται η φυσική παρουσία μου που προφανώς δεν μου επιτρέπεται αν δεν μεταχθώ).

Στις 29 Δεκεμβρίου 2021, έχοντας εκτίσει τα 3/5 της 20ετούς ποινής μου και τα 2/5 της ποινής για την απόδραση, σύνολο 8 χρόνια και 3 μήνες πραγματικός χρόνος έκτισης ποινής, η γραμματεία της φυλακής με καλεί να υπογράψω την αίτηση για υφ' όρον απόλυση όπως προβλέπεται.

Φτάνοντας στο τελευταίο επεισόδιο, αντιμετώπισα κι εγώ με τη σειρά μου την πάγια τακτική του σωφρονιστικού μηχανισμού να εκδικείται τους απείθαρχους κρατούμενους με άρνηση χορήγησης αναστολών, παρά την ουσιαστική προϋπόθεση της επιτυχούς παρακολούθησης των μαθημάτων της σχολής μου (εμποδίζοντας με από την ολοκλήρωση της) και του ότι έχω ήδη βρει εργασία. Και πάλι με νομικό παραθυράκι... Αυτή τη φορά με το επιχείρημα της δυνάμει επικινδυνότητας... προληπτικά δηλαδή. Αφού δεν έχει περάσει ικανό χρονικό διάστημα ώστε να “μεταστραφώ” και να σωφρονιστώ… Προφανείς ανοησίες που ούτε οι ίδιοι δεν πιστεύουν, απλά αναπαράγουν διεκπεραιωτικά ακρωτηριάζοντας τις ζωές τόσων φυλακισμένων. Φυσικά σε ανθρώπους που είναι πραγματικά επικίνδυνοι υποτροπής, όπως είναι οι βιαστές, δεν χρησιμοποιείται αυτό το επιχείρημα, διότι ως χαμερπή υποκείμενα που είναι συνεργάζονται άψογα με τη σωφρονιστική καταστολή και ευεργετούνται με έγκαιρες άδειες και αναστολές. Δυνάμει επικίνδυνοι χαρακτηρίζονται συνήθως οι άνθρωποι που έκαναν την αξιοπρεπή επιλογή της απόδρασης, που υποτίθεται ότι ο νόμος δεν τιμωρεί αυστηρά διότι ο νομοθέτης αναγνωρίζει ότι είναι φυσιολογικό ο κάθε άνθρωπος να διεκδικεί την ελευθερία του. Γι' αυτό και οι λειτουργοί του συστήματος δεν αρκούνται στην εφαρμογή του νόμου και επεκτείνουν την ερμηνεία του.

Το νομικό παραθυράκι είναι ο κανόνας της λειτουργίας του συστήματος. Οι δικαστικοί που το εφαρμόζουν πιθανότατα κάπως έτσι διορίστηκαν ως κομματικοί παρατρεχάμενοι, χτίζοντας καριέρα στις πλάτες των φτωχοδιαβόλων κρατούμενων που στέλνουν στα σίδερα με περίσσια ευκολία μοιράζοντας χρόνια σαν στραγάλια, ενώ τεράστια ποσά ρέουν μέσω μεγαλοδικηγόρων για να αποφυλακίζονται ή να μη φυλακίζονται καν οι έχοντες. Το ίδιο και τα δικά τους παιδιά, για τα οποία τα νομικά παραθυράκια ανοίγουνε για να βγουν…

Όπως ο μπάτσος δολοφόνος του συντρόφου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου Κορκονέας, τον οποίο η δικαστική μαφία βιάστηκε να αποφυλακίσει πρόωρα, προκαλώντας εκτεταμένες αντιδράσεις, πράγμα που οδήγησε σε επαναφυλάκιση του.

Όπως οι μπάτσοι που δολοφόνησαν εν ψυχρό τον Νίκο Σαμπάνη στο Πέραμα.

Όπως οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι που βασάνισαν μέχρι θανάτου τον Ιλίρ Καρέλι οι οποίοι αθωώθηκαν.

Όπως η κ. Βλαχάκη, εμπλεκόμενη στο σκάνδαλο εκατομμυρίων της Energa, η οποία ενώ είχε αποδράσει κόβοντας το βραχιολάκι, κάθισε ελάχιστα στη φυλακή εξασφαλίζοντας άμεσα αναστολή έκτισης της ποινής της.

Όπως ο Φουρθιώτης που γλείφοντας το υπουργείο δικαιοσύνης κατάφερε να αποφυλακιστεί στο 6μηνο, αλλά μετά το νομικό παράθυρο άνοιξε για να ξανασυλληφθεί, καθώς έβγαλε τα άπλυτα της κυβέρνησης στη φόρα.

Όπως ο Βαγγέλης Μαρινάκης ο οποίος απαλλάχθηκε των διώξεων για 3 τόνους ηρωίνης με το σκεπτικό ότι ένας επιφανής επιχειρηματίας όπως αυτός δεν θα μπορούσε να σχετίζεται με κάτι τέτοιο. Το τελευταίο παράδειγμα, αν και δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω για την ενοχή του ή όχι, και δεν με ενδιαφέρει, έχει ιδιαίτερη σημασία ακριβώς γιατί καταδεικνύει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο την ταξική φύση του δικαστικού συστήματος. Αν βέβαια συλληφθεί ένας χρήστης για κατοχή μικροποσότητας ναρκωτικών και βρίσκεται σε παρέα τριών ατόμων, καταδικάζεται με το νομικό παραθυράκι της εγκληματικής οργάνωσης (κάπως έτσι η Ελλάδα έχει περισσότερες εγκληματικές οργανώσεις από την Ιταλία ή το Μεξικό).

Τα παραδείγματα απαιτούν ολόκληρο βιβλίο για να γραφτούν, άγνωστο πόσοι τόμοι, οπότε περνάω στην ουσία του γράμματος αυτού.Μετά από 8,5 χρόνια εντός των φυλακών, μετά από όλες αυτές τις αυθαιρεσίες σε βάρος μου, αποφάσισα να δώσω ένα τέλος στην 11ετή ταλαιπωρία μου, υψώνοντας ανάχωμα στην πρακτική του προληπτικού εγκλεισμού, ή αλλιώς της επιπλέον τιμωρίας της απόδρασης με νομικά παραθυράκια. Έπειτα από 5 επιπλέον μήνες προληπτικής κράτησης, ξεκινάω απεργία πείνας με στόχο την αποφυλάκιση μου. Αυτή την επιλογή, με το βαθύ κίνητρο της πολυπόθητης ελευθερίας, σκοπεύω να τη στηρίξω με την ίδια συνέπεια που στήριξα τις επιλογές μου έως τώρα και για την οποία με εκδικούνται.

Βαθιά μου επιθυμία, είναι η απεργία πείνας αυτή, να γίνει ένα ακόμη έναυσμα για την αναζωπύρωση του συνολικού αγώνα απέναντι στο κεφάλαιο και τα κράτη. Το κεφαλαιοκρατικό σύστημα που συγκεντρώνει το μισό πλούτο της γης σε μια ελίτ του 1% ενώ φτωχοποιεί ραγδαία τους υπόλοιπους, υποδουλώνοντας ζωντανές ψυχές, όχι μόνο του είδους μας, στη βασανιστική συνθήκη της βιομηχανικής παραγωγής. Τις εταιρείες του, που ανταγωνίζονται στη λεηλασία των φυσικών πόρων, εξαντλώντας τον φυσικό κόσμο ενώ οδηγούν τον πλανήτη στην οριακή κατάσταση της κλιματικής αλλαγής ενώ προκαλούν την εν εξελίξει μεγαλύτερη εξαφάνιση ειδών εδώ και εκατομμύρια χρόνια. Την κρατική δόμηση της κοινωνίας που πλασάρεται ως αναγκαία από τους αριστερούς και δεξιούς διαχειριστές της, με τη συγκεντρωτική κοινωνική δομή, να επιβάλλει τη γενικευμένη υποδούλωση και να διασφαλίζει την κερδοφορία του κεφαλαίου. Τα κράτη, δυτικά και ανατολικά που το μονοπώλιο της νόμιμης βίας τους ξεπαστρεύει ολόκληρους πληθυσμούς, είτε με υπερσύγχρονα όπλα μαζικής καταστροφής, είτε εργαλειοποιώντας την λιμοκτονία καταστρέφοντας υποδομές, όπως σε μια σειρά πρόσφατων συρράξεων σε Παλαιστίνη, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Συρία, Υεμένη, Ουκρανία. Τις διακρατικές συμμαχίες που μετέτρεψαν τη γη σε πυριτιδαποθήκη πυρηνικών κεφαλών απειλώντας να την τινάξουν κυριολεκτικά στον αέρα, αποδεικνύοντας ότι τα κράτη είναι οι πραγματικοί τρομοκράτες.

Με τη γενικευμένη επίθεση που έχουν εξαπολύσει τα κράτη και το κεφάλαιο σε ολόκληρη την έμβια ζωή, συμπεριλαμβανομένου και του είδους μας, είναι αναγκαίο και επίκαιρο όσο ποτέ να οργανώσουμε και να προτάξουμε τις αντιστάσεις μας, απορρίπτοντας οποιαδήποτε μορφή ιεραρχικής οργάνωσης που καθιστά τον αγώνα, ευάλωτο στην χειραγώγηση με αποτέλεσμα είτε την αναπαραγωγή του συστήματος είτε την αφομοίωση του στο σύστημα. Η όξυνση και ενοποίηση των επιμέρους πτυχών αγώνα απέναντι στις κρατικές μηχανές μέσα από αποκεντρωμένα δίκτυα οικοκοινοτήτων και κοινοτήτων αγώνα, είναι το βασικό εργαλείο ριζοσπαστικοποίησης στην κατεύθυνση της αποδυνάμωσης της εξάρτησης των ανθρώπων από το κεφαλαιοκρατικό βιομηχανικό σύστημα που καταστρέφει τη γη απειλώντας την ίδια τους την επιβίωση.

Γι' αυτό σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο, τη μάχη που διεξάγω για την ελευθερία μου την αντιλαμβάνομαι και ως μια απελπισμένη προσπάθεια συμμετοχής στον ευρύτερο αγώνα από τον οποίο ο μακροχρόνιος εγκλεισμός μου με έχει αποκόψει. Γι' αυτό και δεν θεωρώ ότι πρέπει να διεκδικήσω την αποκλειστικότητα των κινηματικών αναφορών, αλλά να προτάξω την επανασύνδεση του αγώνα για την απελευθέρωση των φυλακισμένων αναρχικών με τις ιδέες που τους οδήγησαν στη σύγκρουση με το σύστημα και προκάλεσαν τη φυλάκιση τους. Γιατί δεν ζητάω το ενδιαφέρον κανενός ως θύμα της κρατικής καταστολής, αλλά ως ενεργό κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενο που θεωρώ τη συνθήκη της αιχμαλωσίας μου ως κομμάτι της επίθεσης του κράτους και του κεφαλαίου σε όσους συνειδητά τάσσονται εναντίον τους. Αντίθετα καλώ σε μια σχέση επαναστατικής αλληλεγγύης στη βάση των κοινών προταγμάτων και ενός κοινού αγώνα με πολλαπλές αιχμές, που συντονίζει την οργή που αισθάνονται διαφορετικοί άνθρωποι βιώνοντας διαφορετικές συνθήκες με τις ίδιες όμως αιτίες.

Και τέλος, γνωρίζοντας ότι είναι πιθανό ενδεχόμενο αυτή η απεργία να είναι το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής μου, επιθυμώ να του δώσω ακριβώς αυτή τη διάσταση η οποία με εκφράζει συνολικά:

Ο αγώνας για την ελευθερία ενός, αγώνας για την ελευθερία όλων…

…μέχρι την καταστροφή του τελευταίου κλουβιού

Γιάννης Μιχαηλίδης,

προληπτικά αιχμάλωτος στις φυλακές Μαλανδρίνου

23/5/2022

14th July, Athens. Thousands anarchists and radicals march in Athens in solidarity with anarchist G. Michailidis, in hunger strike since 23/5.

14th July, Athens. Thousands anarchists and radicals march in Athens in solidarity with anarchist G. Michailidis, in hunger strike since 23/5.

14th July, Athens. Thousands anarchists and radicals march in Athens in solidarity with anarchist G. Michailidis, in hunger strike since 23/5.

After 8.5 years in prison, after all these arbitrary actions against me, I decided to put an end to my 11 years of suffering, by putting a stop to the practice of pre-trial detention, or the additional punishment of escape through legal loopholes. After 5 more months of pre-trial detention, I start a hunger strike for my release. This choice, with the deep motivation of the much desired freedom, I intend to support it with the same consistency that I have supported my choices so far and for which I am being persecuted.

“Woe to those who will accept prison as a condition of life, and from the brightest sunlight, the smallest ray” – The rallying cry of the Alikarnassos prison uprising

For 11 years I have experienced state vengeance against choices in line with my values and ideas. The difficult journey, from which I choose to share some blatant vengeful acts of arbitrariness against me, began in the distant 2011, when an arrest warrant was issued against me for the Conspiracy of Cells of Fire case, for which I was eventually acquitted as there was not the slightest connection between me and the charge against me. It was the incrimination of a relationship of solidarity with wanted anarchists that put me in their place when they were arrested.

After 2 years of being on the run, I too am now walking through the heavy doors of prison, as the existence of a warrant that entails a decade of incarceration has led to certain choices and consequent mistakes. The comrades who were arrested at the time in the bank robbery in Velvento, Kozani, were tortured by the police, which is common, and then the Ministry of Public Order published photos of our swollen faces, provoking a public reaction. Of course, no police officer was accused of this by the blind Greek justice system.

After 1.5 years, as the 18 months were coming to an end, I found myself burdened with another pre-trial detention concerning the activities of the Conspiracy of Cells of Fire, with a case file containing my name as a participant in acts with which I was not connected, not even a single piece of evidence or testimony. Naturally, since the dirty work had been done and I had already been convicted in the bank robbery case, I was eventually acquitted. This particular strategy of multiple detentions without evidence and the fragmentation of single cases was the tool with which the state ensured that anarchist prisoners remained in prison without trial even after the maximum 18-month detention limit had expired, at the same time that the fascist murderers enjoyed their freedom after the 18-month detention period had expired.

I was also convicted by blind justice of attempted manslaughter against a police officer, despite being unarmed at the time of the incident, because, according to the indictment, I attempted to murder him using the police car I had grabbed to escape arrest.

In a culmination of judicial arbitrariness, I am sentenced to an additional 11 years in prison for possession of ammunition, which was found in the house of comrade Dimitris Politis, which he declared to be his, on the inconceivable grounds that we all possessed them together in order to commit ‘individual terrorism’, each one separately and on his own. For the record, to this day, this case and the heavy sentences it brought about remains the only application of the law on individual terrorism in Greek judicial chronicles. The fact that this unprecedented ridiculousness was also upheld by the Supreme Court demonstrates the degree to which the “independent” judiciary is intertwined with party and government directives and how common it has become to try cases with legal loopholes.

Let us say a few words about the “sacred” educational process in the context of penitentiary education. After the hunger strike of comrade Nikos Romanos, in which I had the honour to participate in solidarity, the right to educational leave was won for all prisoners, regardless of their status. So after delays and procrastination after 5 years of imprisonment I managed to attend classes at the Agricultural University of Athens for 1.5 years. At 6.5 years, and since I am already in an agricultural prison and have already received many educational permits from there, the prosecutor of Tirynthas decides that my school is far away and therefore cuts off my permits. I am being deceived that they will give me leave for the exam which is not happening either. I am then informed that they will also cut off my regular leave, again with a legal loophole, which meant that I would return to the closed prison losing my precious wages, and I am driven to escape again. After being recaptured and applying for transfer to Korydallos for educational reasons as provided for by their laws, because the KEM (Central Transfer Committee) cannot reject my applications they choose not to respond. Even though they are “required” by law to respond in 40 days… I am still waiting… And even though I have gone through all the theory courses of my school under adverse conditions (For the labs I am required to be physically present which apparently I am not allowed to do if I don’t go).

On December 29, 2021, having served 3/5 of my 20-year sentence and 2/5 of the sentence for the escape, a total of 8 years and 3 months of actual time served, the prison registry calls me to sign the application for conditional release as stipulated.

Arriving at the last episode, I, in turn, was also confronted with the prison mechanism’s standard policy of taking revenge on unsubmissive prisoners by refusing to grant parole, despite the essential condition of successfully completing my school course (preventing me from completing it) and the fact that I have already found a job. Again, with a legal loophole. This time with the argument of potential dangerousness… as a precautionary measure. Since not enough time has passed for me to be ” rehabilitated” and corrected… Obvious nonsense that they don’t even believe themselves, they just reproduce it processively by mutilating the lives of so many prisoners. Of course people who are truly dangerous recidivists, such as rapists, are not used in this argument because as the vile subjects they are they cooperate flawlessly with the correctional system and benefit from early release and parole. Dangerous people are usually described as those who made the dignified choice to escape, which the law is not supposed to punish severely because the legislature recognizes that it is normal for every human being to assert his or her freedom. That is why the officials of the system are not satisfied with the application of the law and extend its interpretation.

The legal loophole is the rule of the system’s operation. The judges who implement it were probably somehow appointed as party stooges, building careers on the backs of the poor prisoners they send to the gallows with great ease, handing out years like chickpeas, while huge sums of money flow through big lawyers to get the ones who have it released or not even imprisoned. So do their own children, for whom legal loopholes are opened to get out…

Like the cop killer of comrade Alexandros Grigoropoulos, Korkoneas, whom the judicial mafia rushed to release early, causing widespread opposition, which led to his re-incarceration.

Like the cops who murdered Nikos Sampanis in cold blood in Perama.

Like the prison officers who tortured to death Ilir Kareli who were acquitted.

Like Mrs Vlahaki, involved in the Energa scandal of millions, who escaped by cutting off her bracelet, and spent very little time in prison, securing immediate parole.

Like Fourthiotis who by sucking up to the Ministry of Justice managed to get out of jail at 6 months, but then the legal window opened for him to be re-imprisoned as he brought the government’s dirty laundry out into the open.

Like Vaggelis Marinakis who was cleared of charges for 3 tons of heroin on the grounds that a prominent businessman like him could not be associated with such a thing. The latter example, although I am not in a position to know about his guilt or not, and I am not interested in it, is of particular importance precisely because it demonstrates in the clearest possible way the class nature of the judicial system. Of course, if a user is arrested for possession of a small amount of drugs and is in a group of three people, he is convicted under the legal loophole of criminal organization (which is how Greece has more criminal organizations than Italy or Mexico).

The examples require a whole book to be written, I don’t know how many volumes, so I’m getting to the essence of this letter. After 8.5 years in prison, after all these arbitrary actions against me, I decided to end my 11 years of suffering by putting up a barricade to the practice of pre-trial detention, or the additional punishment of escape with legal loopholes. After 5 more months of pre-trial detention, I start a hunger strike for my release. This choice, with the deep motivation of the much desired freedom, I intend to support it with the same consistency that I have supported my choices so far and for which I am being vengefully punished.

It is my deep desire that this hunger strike will become another trigger for the revival of the overall struggle against capital and the states. The capitalist system that concentrates half the wealth of the earth in an elite of 1% while rapidly impoverishing the rest, enslaving living souls, not only of our species, to the torturous condition of industrial production. Its corporations, competing in the plunder of natural resources, depleting the natural world while driving the planet to the brink of climate change while causing the ongoing greatest extinction of species in millions of years. The state structuring of society, marketed as necessary by its left and right-wing administrators, with its centralized social structure, to impose generalized enslavement and ensure the profitability of capital. The states, west and east, whose monopoly of legitimate violence wipes out entire populations, either with ultra-modern weapons of mass destruction, or by instrumentalising starvation by destroying infrastructure, as in a series of recent conflicts in Palestine, Iraq, Afghanistan, Libya, Syria, Yemen, Ukraine. The international alliances that have turned the earth into a powder keg of nuclear warheads threatening to literally blow it up, proving that states are the real terrorists.

With the generalized attack that the states and capital have launched on all living life, including our species, it is as necessary and timely as ever to organize and put forward our resistance, rejecting any form of hierarchical organization that makes the struggle vulnerable to manipulation resulting in either the reproduction of the system or its assimilation into the system. The sharpening and unification of the individual aspects of struggle against the state machines through decentralized networks of eco-communities and communities of struggle is the key tool of radicalization in the direction of weakening people’s dependence on the capitalist industrial system that is destroying the land and threatening their very survival.

That is why, at such a critical time, I understand the battle I am waging for my freedom also as a desperate attempt to participate in the larger struggle from which my long imprisonment has cut me off. This is why I do not consider that I should claim exclusivity of movement references, but rather propose to reconnect the struggle for the liberation of imprisoned anarchists with the ideas that led them to conflict with the system and caused their imprisonment. For I am not seeking anyone’s interest as a victim of state repression, but as an active social and political subject who sees my condition of imprisonment as part of the state’s and capital’s attack on those who consciously stand against them. Rather, I call for a relationship of revolutionary solidarity on the basis of common projections and a common struggle with multiple edges that coordinates the rage felt by different people experiencing different conditions but with the same causes.

And finally, knowing that it is possible that this strike may be the last part of my journey, I wish to give it precisely that dimension which expresses me as a whole:

The struggle for the freedom of one, the struggle for the freedom of all…

…until the destruction of the last cage

Giannis Michailidis,

a pre-trial prisoner in Malandrinos Prison

23/5/2022

Solidarity poster from London

Solidarity poster from London

Solidarity poster from London

Solidarity poster from London

Solidarity poster from London

Solidarity poster from London

Genoss*innen, der Anarchist G. Michailidis befindet sich seit etwa 2 Monaten im Hungerstreik, mit dem Ziel, seine Freilassung zu erreichen. Seit Ende Mai hat sich eine vielfältige und dynamische Solidaritätsbewegung entwickelt, die das Schweigen bricht, das der Staat dem Kampf von Giannis aufzuerlegen versucht. Demos, Interventionen, Konflikte mit der Polizei, nächtliche Anschläge sind der Ausdruck einer Massenbewegung, die sich immer weiter aufbäumt. Die Konfrontation mit dem Staat nimmt täglich zu. Es kommt in verschiedenen Teilen Athens zu Konflikten mit den Repressionsbehörden und die Aktionen in allen Regionen des Landes häufen sich. Der Kampf befindet sich derzeit an seinem wichtigsten Wendepunkt, da die Bewegung im Hinblick auf den Gerichtstermin am 25.7., der in letzter Instanz über den Antrag des Genossen auf Entlassung aus dem Gefängnis entscheiden wird, in Massen auf die Straße geht. Wir bitten um die finanzielle Unterstützung von Genossen aus aller Welt. Befreien wir G. Michailidis aus den Händen des Staates! Unterstützen wir finanziell den Kampf für die Freilassung von Giannis! Solidarität mit dem anarchistischen Hungerstreikenden! Sieg dem Kampf von G. Michailidis! Sofortige Freilassung!

Nach 8,5 Jahren im Gefängnis, nach all diesen willkürlichen Maßnahmen gegen mich, habe ich beschlossen, meine 11 Jahre des Leidens zu beenden, indem ich eine Barrikade gegen die Praxis der Untersuchungshaft oder die zusätzliche Strafe für die Flucht mit rechtlichen Schlupflöchern errichte. Nach weiteren 5 Monaten Untersuchungshaft trete ich in einen Hungerstreik für meine Freilassung. Diese Entscheidung, die ich mit der starken Motivation der ersehnten Freiheit treffe, werde ich mit der gleichen Konsequenz verfolgen wie meine bisherigen Entscheidungen, für die ich nun aus Rache bestraft werde.

„Wehe denen, die das Gefängnis als einen Zustand des Lebens akzeptieren,

und vom hellsten Sonnenlicht den kleinsten Strahl“

– Der Slogan des Gefängnisaufstandes in Alikarnassos

Seit 11 Jahren erlebe ich die Rache des Staates gegen Entscheidungen, die mit meinen Werten und Ideen übereinstimmen. Die schwierige Reise, von der ich einige eklatante Racheakte der Willkür gegen mich erzählen möchte, begann im fernen Jahr 2011, als gegen mich ein Haftbefehl wegen des Falles „Verschwörung der Feuerzellen“ ausgestellt wurde, für den ich schließlich freigesprochen wurde, da es nicht die geringste Verbindung zwischen mir und der Anklage gegen mich gab. Es war die Anschuldigung einer solidarischen Beziehung zu gesuchten Anarchist*innen, die mich bei ihrer Verhaftung an ihre Stelle setzte.

Nach zwei Jahren auf der Flucht trete auch ich nun durch die schweren Türen des Gefängnisses, denn das Vorliegen eines Haftbefehls, der ein Jahrzehnt Haft nach sich zieht, hat zu bestimmten Entscheidungen und daraus folgenden Fehlern geführt. Die Genoss*innen, die damals bei dem Banküberfall in Velvento, Kozani, verhaftet wurden, wurden von der Polizei gefoltert, was üblich ist, und dann veröffentlichte das Ministerium für öffentliche Ordnung Fotos von unseren geschwollenen Gesichtern, was eine öffentliche Reaktion hervorrief. Natürlich wurde kein Polizist*in von der blinden griechischen Justiz dafür angeklagt.

Nach 1,5 Jahren, als sich die 18 Monate dem Ende zuneigten, fand ich mich mit einer weiteren Untersuchungshaft im Zusammenhang mit den Aktivitäten der Verschwörung der Feuerzellen konfrontiert, mit einer Akte, die meinen Namen als Teilnehmer an Taten enthielt, mit denen ich nichts zu tun hatte, ohne auch nur ein einziges Beweisstück oder eine Zeugenaussage. Da die Drecksarbeit bereits erledigt war und ich in dem Fall des Bankraubs bereits verurteilt worden war, wurde ich schließlich freigesprochen. Diese besondere Strategie der Mehrfachverhaftungen ohne Beweise und der Zersplitterung einzelner Fälle war das Instrument, mit dem der Staat dafür sorgte, dass anarchistische Gefangene auch nach Ablauf der 18-monatigen Höchsthaftdauer ohne Prozess im Gefängnis blieben, während die faschistischen Mörder nach Ablauf der 18-monatigen Haftzeit ihre Freiheit genossen.

Außerdem wurde ich von einem blinden Gericht wegen versuchten Totschlags an einem Polizeibeamten verurteilt, obwohl ich zum Zeitpunkt des Vorfalls unbewaffnet war, weil ich laut Anklageschrift versucht hatte, ihn mit Hilfe des Polizeiautos, das ich mir geschnappt hatte, um der Festnahme zu entgehen, zu ermorden.

Auf dem Höhepunkt der richterlichen Willkür werde ich wegen des Besitzes von Munition, die im Haus des Genossen Dimitris Politis gefunden wurde und die er als die seine deklarierte, zu weiteren 11 Jahren Gefängnis verurteilt, mit der unvorstellbaren Begründung, dass wir sie alle zusammen besessen hätten, um „individuellen Terrorismus“ zu begehen, jeder für sich und allein. Dieser Fall und die hohen Strafen, die er nach sich zog, sind übrigens bis heute die einzige Anwendung des Gesetzes über individuellen Terrorismus in der griechischen Justizchronik. Die Tatsache, dass diese beispiellose Lächerlichkeit auch noch vom Obersten Gerichtshof bestätigt wurde, zeigt, wie sehr die „unabhängige“ Justiz mit den Richtlinien von Partei und Regierung verflochten ist und wie üblich es geworden ist, Fälle mit rechtlichen Schlupflöchern zu verhandeln.

Lasst uns ein paar Worte über den „heiligen“ Bildungsprozess im Rahmen der Strafvollzugserziehung sagen. Nach dem Hungerstreik des Genossen Nikos Romanos, an dem ich die Ehre hatte, aus Solidarität teilzunehmen, wurde das Recht auf Bildungsurlaub für alle Gefangenen, unabhängig von ihrem Status, durchgesetzt. So gelang es mir nach Verzögerungen und Verschleppung nach 5 Jahren Haft, 1,5 Jahre lang Kurse an der Landwirtschaftlichen Universität von Athen zu besuchen. Nach 6,5 Jahren, und da ich bereits in einem landwirtschaftlichen Gefängnis sitze und von dort bereits viele Bildungsgenehmigungen erhalten habe, beschließt der Staatsanwalt von Tirynthas, dass meineSchule weit weg ist, und streicht mir daher die Genehmigungen. Mir wird vorgegaukelt, dass sie mich für die Prüfung freistellen werden, was auch nicht der Fall ist. Dann wird mir mitgeteilt, dass auch mein regulärer Urlaub gestrichen wird, wieder mit einem juristischen Schlupfloch, was bedeutet, dass ich in das geschlossene Gefängnis zurückkehren und meinen wertvollen Lohn verlieren würde, und ich werde erneut zur Flucht getrieben. Nachdem ich wieder gefangen genommen wurde und einen Antrag auf Verlegung nach Korydallos aus erzieherischen Gründen gestellt hatte, wie es in den Gesetzen vorgesehen ist, entschied sich die KEM (Zentraler Verlegungsausschuss), meine Anträge nicht zu beantworten, da sie sie nicht ablehnen können. Obwohl sie gesetzlich „verpflichtet“ sind, innerhalb von 40 Tagen zu antworten, warte ich immer noch… Und das, obwohl ich alle theoretischen Kurse meiner Schule unter widrigen Bedingungen absolviert habe (für die Praktika muss ich physisch anwesend sein, was mir offenbar nicht erlaubt wird, wenn ich nicht hingehe).

Am 29. Dezember 2021, nachdem ich drei Fünftel meiner 20-jährigen Haftstrafe und zwei Fünftel der Strafe für den Ausbruch verbüßt habe, also insgesamt acht Jahre und drei Monate, ruft mich die Gefängnisverwaltung auf, den Antrag auf Entlassung unter Auflagen zu unterschreiben.

In der letzten Episode wurde ich wiederum mit der üblichen Politik des Gefängnisapparats konfrontiert, sich an ungehorsamen Gefangenen zu rächen, indem er die Entlassung auf Bewährung verweigerte, obwohl die wesentliche Bedingung der erfolgreiche Abschluss meines Schulkurses war (was mich daran hinderte, ihn zu beenden) und ich bereits einen Arbeitsplatz gefunden hatte. Wieder mit einer Gesetzeslücke. Diesmal mit dem Argument der potentiellen Gefährlichkeit … als Vorsichtsmaßnahme. Da nicht genug Zeit verstrichen ist, um mich zu „rehabilitieren“ und zu korrigieren… Offensichtlicher Unsinn, den sie nicht einmal selbst glauben, sie reproduzieren ihn einfach prozessmäßig, indem sie das Leben von so vielen Gefangenen zerstören. Natürlich werden wirklich gefährliche Wiederholungstäter*innen, wie z. B. Vergewaltiger, in dieser Argumentation nicht berücksichtigt, da sie als die abscheulichen Subjekte, die sie sind, einwandfrei mit dem Strafvollzugssystem kooperieren und von vorzeitiger Entlassung und Bewährung profitieren. Gefährliche Personen werden in der Regel als solche bezeichnet, die die würdige Entscheidung getroffen haben, zu fliehen, was das Gesetz nicht hart bestrafen soll, weil der Gesetzgeber anerkennt, dass es für jeden Menschen normal ist, seine Freiheit zu erlangen. Aus diesem Grund sind die Beamten des Systems mit der Anwendung des Gesetzes nicht zufrieden und erweitern seine Auslegung.

Die Gesetzeslücke ist die Regel für das Funktionieren des Systems. Die Richter*innen, die es anwenden, wurden wahrscheinlich irgendwie als Handlanger*in der Partei ernannt und machen Karriere auf dem Rücken der armen Gefangenen, die sie mit großer Leichtigkeit an den Galgen schicken, indem sie Jahre wie Kichererbsen verteilen, während riesige Geldsummen durch mächtige Anwält*innen fließen, damit diejenigen, die es haben, freigelassen oder nicht einmal inhaftiert werden. Das Gleiche gilt für ihre eigenen Kinder, für die legale Schlupflöcher geöffnet werden, um sie zu befreien…

Wie der Bullenmörder des Genossen Alexandros Grigoropoulos, Korkoneas, den die Justizmafia vorzeitig freiließ, was eine breite Gegenwehr hervorrief, die zu seiner erneuten Inhaftierung führte.

Wie die Bullen, die Nikos Sampanis in Perama kaltblütig ermordet haben.

So wie die Gefängniswärter, die Ilir Kareli zu Tode gefoltert haben und freigesprochen wurden.

So wie Frau Vlahaki, die in den Energa-Millionenskandal verwickelt war, die durch Abschneiden ihres Armbandes entkam und nur wenig Zeit im Gefängnis verbrachte, da sie sofort auf Bewährung entlassen wurde.

So wie Fourthiotis, der sich beim Justizministerium eingeschleimt hat und nach sechs Monaten aus dem Gefängnis entlassen wurde, dann aber wieder inhaftiert werden konnte, weil er die schmutzige Wäsche der Regierung an die Öffentlichkeit brachte.

Wie Vaggelis Marinakis, der von der Anklage wegen 3 Tonnen Heroin mit der Begründung freigesprochen wurde, dass ein prominenter Geschäftsmann wie er nicht mit so etwas in Verbindung gebracht werden könne. Das letztgenannte Beispiel, von dem ich nicht weiß, ob er schuldig ist oder nicht, und das mich auch nicht interessiert, ist gerade deshalb von besonderer Bedeutung, weil es den Klassencharakter des Justizsystems am deutlichsten demonstriert. Wenn ein Drogenkonsument wegen des Besitzes einer geringen Menge Drogen verhaftet wird und sich in einer Gruppe von drei Personen befindet, wird er natürlich aufgrund des juristischen Schlupflochs der kriminellen Vereinigung verurteilt (weshalb es in Griechenland mehr kriminelle Vereinigungen gibt als in Italien oder Mexiko).

Über die Beispiele ließe sich ein ganzes Buch schreiben, ich weiß nicht, wie viele Bände, also komme ich zum Kern dieses Briefes. Nach 8,5 Jahren im Gefängnis, nach all diesen willkürlichen Maßnahmen gegen mich, habe ich beschlossen, meine 11 Jahre des Leidens zu beenden, indem ich eine Barrikade gegen die Praxis der Untersuchungshaft oder die zusätzliche Strafe für die Flucht mit rechtlichen Schlupflöchern errichte. Nach weiteren 5 Monaten Untersuchungshaft trete ich in einen Hungerstreik für meine Freilassung. Diese Entscheidung, die ich mit der starken Motivation der ersehnten Freiheit treffe, werde ich mit der gleichen Konsequenz verfolgen wie meine bisherigen Entscheidungen, für die ich nun aus Rache bestraft werde.

Es ist mein tiefer Wunsch, dass dieser Hungerstreik ein weiterer Auslöser für die Wiederbelebung des allgemeinen Kampfes gegen das Kapital und die Staaten wird. Das kapitalistische System, das die Hälfte des Reichtums der Erde in einer Elite von 1 % konzentriert, während der Rest rapide verarmt, versklavt lebende Seelen, nicht nur unserer Spezies, unter den qualvollen Bedingungen der industriellen Produktion. Seine Konzerne, die bei der Plünderung der natürlichen Ressourcen konkurrieren, zerstören die natürliche Welt, während sie den Planeten an den Rand des Klimawandels treiben und das größte Artensterben seit Millionen von Jahren verursachen. Die staatliche Strukturierung der Gesellschaft, die von ihren linken und rechten Verwalter*innen als notwendig vermarktet wird, mit ihrer zentralisierten sozialen Struktur, um eine allgemeine Versklavung durchzusetzen und die Rentabilität des Kapitals zu gewährleisten. Die Staaten, im Westen wie im Osten, deren Monopol auf legitime Gewalt ganze Bevölkerungen auslöscht, entweder mit hochmodernen Massenvernichtungswaffen oder durch die Instrumentalisierung des Hungers durch die Zerstörung von Infrastrukturen, wie in einer Reihe von Konflikten der Gegenwart in Palästina, Irak, Afghanistan, Libyen, Syrien, Jemen, Ukraine. Die internationalen Bündnisse, die die Erde in ein Pulverfass mit nuklearen Sprengköpfen verwandelt haben, die sie buchstäblich in die Luft zu jagen drohen, beweisen, dass die Staaten die wahren Terrorist*innen sind.

Angesichts des Generalangriffs, den die Staaten und das Kapital auf alles Lebendige, einschließlich unserer Spezies, gestartet haben, ist es so notwendig und zeitgemäß wie eh und je, unseren Widerstand zu organisieren und voranzutreiben, indem wir jede Form der hierarchischen Organisation ablehnen, die den Kampf anfällig für Manipulationen macht, die entweder zur Reproduktion des Systems oder zu seiner Assimilierung im System führen. Die Schärfung und Vereinheitlichung der einzelnen Aspekte des Kampfes gegen die Staatsmaschinerie durch dezentralisierte Netzwerke von Öko-Gemeinschaften und Kampfgemeinschaften ist das Schlüsselinstrument der Radikalisierung in Richtung einer Schwächung der Abhängigkeit der Menschen vom industriellen kapitalistischen System, das Grund und Boden zerstört und ihr Überleben bedroht.

Deshalb verstehe ich in dieser kritischen Zeit den Kampf, den ich für meine Freiheit führe, auch als einen verzweifelten Versuch, an dem größeren Kampf teilzunehmen, von dem mich meine lange Inhaftierung abgeschnitten hat. Deshalb bin ich nicht der Meinung, dass ich die ausschließliche Bezugnahme auf die Bewegung beanspruchen sollte, sondern schlage vielmehr vor, den Kampf für die Befreiung der inhaftierten Anarchist*innen wieder mit den Ideen zu verbinden, die sie zum Konflikt mit dem System geführt und ihre Inhaftierung verursacht haben. Denn ich suche nicht das Interesse von irgendjemandem als Opfer staatlicher Repression, sondern als aktives soziales und politisches Subjekt, das meinen Zustand der Inhaftierung als Teil des Angriffs von Staat und Kapital auf diejenigen sieht, die sich bewusst gegen sie stellen. Vielmehr fordere ich eine Beziehung revolutionärer Solidarität auf der Grundlage gemeinsamer Perspektiven und eines gemeinsamen Kampfes mit mehreren Rändern, der die Wut koordiniert, die von verschiedenen Menschen unter unterschiedlichen Bedingungen, aber mit den gleichen Ursachen, empfunden wird.

Und schließlich, da ich weiß, dass dieser Streik möglicherweise der letzte Teil meiner Reise ist, möchte ich ihm genau die Dimension geben, die mich als Ganzes zum Ausdruck bringt:

Der Kampf für die Freiheit eines Einzelnen, der Kampf für die Freiheit aller…

…bis zur Zerstörung des letzten Käfigs

Giannis Michailidis,

ein Gefangener in Untersuchungshaft im Malandrinos-Knast

23. Mai, 2022

Torino, Italy. Solidarity banner for the anarchist hunger striker, G. Michailidis.

Torino, Italy. Solidarity banner for the anarchist hunger striker, G. Michailidis.

Torino, Italy. Solidarity banner for the anarchist hunger striker, G. Michailidis.

Torino, Italy. Solidarity banner for the anarchist hunger striker, G. Michailidis.

Torino, Italy. Solidarity banner for the anarchist hunger striker, G. Michailidis.

Torino, Italy. Solidarity banner for the anarchist hunger striker, G. Michailidis.

[IT] Grecia: Giannis Michailidis – Inizio lo sciopero della fame per il mio rilascio

Dopo 8,5 anni di carcere, dopo tutte queste azioni arbitrarie contro di me, ho deciso di mettere uno stop ai miei undici anni di sofferenza, fermando questa prassi della carcerazione preventiva o delle altre punizioni inflitte dalla fuga, solo tramite delle scappatoie legali. Dopo una condanna ad altri cinque mesi di detenzione preventiva, ho iniziato lo sciopero della fame per ottenere il mio rilascio. Questa scelta, che ha come motivazione profonda la tanto desiderata libertà. La sosterrò con la stessa coerenza con cui ho sostenuto le mie scelte finora e per le quali sono perseguitato.

“Guai a chi accetterà la prigione come condizione di vita,

e dalla luce del sole più splendente, il più piccolo raggio”

– Il grido d’allarme del carcere di Alikarnassos in rivolta.

Per 11 anni ho sperimentato la vendetta dello Stato contro le scelte in linea con i miei valori e le mie idee. Il difficile percorso, del quale scelgo di condividere qui alcuni chiari atti di libero arbitrio vendicativo nei miei confronti, è iniziato nel lontano 2011, quando è stato emesso un mandato di arresto nei miei confronti in un caso riguardante la Cospirazione delle Cellule di Fuoco, dal quale sono assolto non esistendo neanche il più minimo collegamento tra me e le accuse contro di me. Successivamente mi incriminano per aver mantenuto una relazione solidale con alcuni anarchici latitanti e vengo messo con loro, nel momento del loro arresto.

Dopo due anni di latitanza, anch’io ho varcato le pesanti porte del carcere, il mandato di cattura che pendeva sulla mia testa, con accuse per oltre dieci anni mi ha portato a determinate scelte e ad alcuni conseguenti errori. I compagni che fummo arrestati all’epoca della rapina in banca a Velvetò, a Kozani, abbiamo subito torture dalla polizia, che è cosa comune, e il Ministero per Ordine Pubblico fece le foto dei pubblicare i nostri volti tumefatti, che ha provocato una reazione nell’opinione pubblica. Naturalmente, il cieco sistema giudiziario greco, non ha accusato nessun poliziotto per queste torture.

Dopo un anno e mezzo, mentre i 18 mesi stavano per finire, sono stato sommerso da un altra richiesta di carcerazione preventiva per alcune azioni della Cospirazione delle Cellule di Fuoco, un fascicolo conteneva il mio nome come partecipante ad atti a cui non ero collegato, nemmeno con una singola prova o testimonianza. Naturalmente, poiché il lavoro sporco era già stato fatto e io ero stato condannato per la rapina in banca, sono stato infine assolto. Questa particolare strategia di detenzioni multiple senza prove e di frammentazione dei singoli casi è lo strumento con cui lo Stato si assicura che i prigionieri anarchici rimangano in carcere senza processo anche dopo la scadenza del limite massimo di 18 mesi di detenzione, mentre gli assassini fascisti godono della libertà subito dopo la scadenza del periodo di detenzione di 18 mesi.

Sono stato condannato anche, da una giustizia cieca, per tentato omicidio colposo nei confronti di un agente di polizia, nonostante fossi disarmato al momento dell’incidente, secondo l’accusa, avrei tentato di ucciderlo usando l’auto della polizia che avevo rubato per sfuggire all’arresto.

Il culmine dell’ arbitrarietà giudiziaria, è la mia condanna ad altri 11 anni di carcere per possesso di munizioni, trovate in casa del compagno Dimitris Politis, che ha subito dichiarato essere unicamente di sua proprietà, e invece adducono una inconcepibile motivazione secondo la quale entrambi le possedevano per commettere atti di “terrorismo individuale”, ognuno separatamente e per conto proprio. Per la cronaca, a tutt’oggi, questo caso e le pesanti condanne che ha comportato rimangono l’unica applicazione della legge sul terrorismo individuale nelle cronache giudiziarie greche. Il fatto che questa ridicolaggine senza precedenti sia stata confermata anche dalla Corte Suprema dimostra fino a che punto la magistratura “indipendente” sia intrecciata con le direttive dei partiti e del governo e quanto sia diventato comune istituire dei casi utilizzando scappatoie legali.

Diciamo qualche parola sul “sacro” processo educativo nel contesto dell’istruzione penitenziaria. Dopo lo sciopero della fame del compagno Nikos Romanos, al quale ho avuto l’onore di partecipare per solidarietà, è stato conquistato il diritto al “permesso di istruzione” per tutti i detenuti, indipendentemente dal loro status. Così, dopo ritardi e procrastinazioni, passati 5 anni di prigionia sono riuscito a frequentare i corsi della scuola di Agraria di Atene per 1 anno e mezzo. A 6 anni e mezzo, e dato che sono già in un carcere agricolo e avendo già ricevuto molti permessi scolastici per muovermi da li, il procuratore di Tirinto decide che la mia università è lontana e quindi taglia i miei permessi. Mi illudono che mi daranno un permesso per l’esame, cosa che non avviene. Mi viene poi comunicato che mi taglieranno anche i permessi regolari, sempre con un cavillo legale, il che significava che sarei tornato a stare chiuso in carcere perdendo il mio prezioso stipendio, e sono spinto a fuggire di nuovo. Dopo essere stato ricatturato e aver fatto richiesta di trasferimento a Korydallos per motivi educativi, come previsto dalle loro leggi, il KEM (Comitato Centrale per i Trasferimenti), non potendo respingere le mie richieste, decide di non rispondere. Nonostante siano “obbligati” per legge a rispondere entro 40 giorni… io sto ancora aspettando… E nonostante abbia seguito tutti i corsi teorici della mia scuola in condizioni avverse (per i laboratori è richiesta la presenza fisica, che a quanto pare non mi è consentita).

Il 29 dicembre 2021, dopo aver scontato i 3/5 della mia pena di 20 anni e i 2/5 della pena per l’evasione, per un totale di 8 anni e 3 mesi di pena effettivamente scontata, la cancelleria del carcere mi chiama per firmare la domanda di liberta’ condizionale come stabilito.

Arriviamo ora all’ultimo episodio, mi sono trovato a mia volta di fronte al classico meccanismo carcerario, quello di vendicarsi dei detenuti non sottomessi rifiutando di concedere la libertà condizionata, nonostante la condizione essenziale di dover completare con successo il mio percorso scolastico (impedendomi loro di completarlo) e il fatto di aver già trovato un lavoro. Ancora una volta, con una scappatoia legale. Questa volta con l’argomento della potenziale pericolosità… come misura precauzionale. Poiché non è passato abbastanza tempo perché io possa essere “riabilitato” e corretto… Assurdità ovvie a cui non credono nemmeno loro, ma che riproducono in modo processuale mutilando la vita di tanti detenuti. Naturalmente alle persone veramente pericolose e recidive, come gli stupratori, non vengono posti questi limiti perché, soggetti ignobili quali sono, collaborano perfettamente con il sistema correzionale e beneficiano della liberazione anticipata e della libertà vigilata. Le persone pericolose sono solitamente descritte come coloro che hanno fatto la dignitosa scelta di evadere, che la legge non dovrebbe punire severamente perché la legislazione riconosce che è normale per ogni essere umano affermare la propria libertà. Per questo motivo i funzionari del sistema non sono soddisfatti dell’applicazione della legge e ne ampliano l’interpretazione.

La scappatoia legale è la regola del funzionamento del sistema. I giudici che lo attuano sono stati probabilmente nominati in qualche modo come tirapiedi dal partito, costruendo carriere sulle spalle dei poveri prigionieri che mandano al patibolo con grande facilità, distribuendo anni come ceci, mentre enormi somme di denaro passano attraverso i grandi avvocati per far rilasciare o addirittura non imprigionare quelli che ce l’hanno. Così come i loro stessi figli, per i quali esistono molte scappatoie legali per uscire…

Come il poliziotto Korkoneas , assassino del compagno Alexandros Grigoropoulos, che la mafia giudiziaria si è affrettata a rilasciare in anticipo, provocando però un’ampia opposizione che ha fatto si che lo riincarcerassero.

Come i poliziotti che hanno ucciso Nikos Sampanis a sangue freddo a Perama.

Come gli agenti penitenziari che hanno torturato a morte Ilir Kareli e che sono stati assolti.

Come la signora Vlahaki, coinvolta nello scandalo milionario di Energa, che è evasa tagliandosi il braccialetto e che ha trascorso pochissimo tempo in carcere, ottenendo la libertà condizionata immediata.

Come Fourthiotis, che grazie alle lusinghe del Ministero della Giustizia è riuscito a uscire di prigione dopo 6 mesi, ma poi e’stato nuovamente incarcerato, visto che ha reso evidenti i panni sporchi del governo.

Come Vaggelis Marinakis, che è stato scagionato dalle accuse per 3 tonnellate di eroina con la motivazione che un importante uomo d’affari come lui non poteva essere associato a una cosa del genere. Quest’ultimo esempio, anche se non sono in grado di conoscere la sua colpevolezza o meno, e non mi interessa, è di particolare importanza proprio perché dimostra nel modo più chiaro possibile la natura classista del sistema giudiziario. Naturalmente, se un consumatore viene arrestato per possesso di una piccola quantità di droga e si trova in un gruppo di tre persone, viene condannato in base al cavillo legale dell’organizzazione criminale (ed è così che la Grecia ha più organizzazioni criminali dell’Italia o del Messico).

Se dovessi fare tutti gli esempi, dovrei scrivere un intero libro, non so di quanti volumi, quindi arrivo all’essenza di questa lettera. Dopo 8 anni e mezzo di carcere, dopo tutte queste azioni arbitrarie contro di me, ho deciso di porre fine ai miei 11 anni di sofferenza erigendo una barricata alla pratica della carcerazione preventiva, o alla pena aggiuntiva della fuga per cavilli legali. Dopo altri 5 mesi di detenzione preventiva, ho iniziato uno sciopero della fame per il mio rilascio. Questa scelta, con la profonda motivazione della tanto desiderata libertà, intendo sostenerla con la stessa coerenza con cui ho sostenuto le mie scelte fino ad ora e per le quali vengo vendicativamente punito.

È mio profondo desiderio che questo sciopero della fame diventi un ulteriore innesco per il rilancio della lotta complessiva contro il capitale e gli stati. Il sistema capitalista che concentra metà della ricchezza della terra in un’élite dell’1% mentre impoverisce rapidamente il resto, schiavizzando le anime viventi, non solo della nostra specie, alla tortuosa condizione della produttività’ industriale. Le sue corporazioni, in competizione per il saccheggio delle risorse naturali, impoveriscono il mondo naturale e portano il pianeta sull’orlo del cambiamento climatico, causando la più grande estinzione di specie viventi da milioni di anni. La strutturazione statale della società, presentata come necessaria dai suoi amministratori di destra e di sinistra, e la sua struttura sociale centralizzata impongono una schiavitù generalizzata e garantiscono la redditività del capitale. Gli Stati, a ovest e a est, il cui monopolio della violenza legittima spazza via intere popolazioni, sia con armi di distruzione di massa ultramoderne, sia strumentalizzando la fame distruggendo le infrastrutture, come in una serie di recenti conflitti in Palestina, Iraq, Afghanistan, Libia, Siria, Yemen, Ucraina. Le alleanze internazionali che hanno trasformato la Terra in una polveriera di testate nucleari che minacciano di farla letteralmente esplodere, dimostrano che gli stati sono i veri terroristi. Con l’attacco generalizzato che gli stati e il capitale hanno sferrato a tutti gli esseri viventi, compresa la nostra specie, è quanto mai necessario e opportuno organizzare e far avanzare la nostra resistenza, rifiutando qualsiasi forma di organizzazione gerarchica che renda la lotta vulnerabile alle manipolazioni producendone o la riproduzione del sistema o la sua assimilazione. L’affinamento e l’unificazione dei singoli aspetti della lotta contro le macchine statali attraverso reti decentrate di eco-comunità e comunità di lotta è lo strumento chiave della radicalizzazione in direzione dell’indebolimento della dipendenza delle persone dal sistema industriale capitalista che sta distruggendo la terra e minacciando la loro stessa sopravvivenza.

Ecco perché, in un momento così critico, la battaglia che sto conducendo per la mia libertà la intendo anche come un disperato tentativo di partecipare alla lotta più ampia da cui la mia lunga prigionia mi ha tagliato fuori. Per questo non voglio riferirmi solo al movimento ma piuttosto mi propongo di ricollegare la lotta per la liberazione degli anarchici imprigionati alle idee che li hanno portati a scontrarsi con il sistema e che hanno causato la loro incarcerazione. Non cerco infatti l’interesse di nessuno in quanto vittima della repressione statale, ma come soggetto sociale e politico attivo che vede la propria condizione di reclusione come parte dell’attacco dello stato e del capitale a coloro che vi si oppongono consapevolmente. Mi riferisco piuttosto ad un rapporto di solidarietà rivoluzionaria sulla base di obbiettivi comuni e di una lotta comune da differenti angolature che coordini la rabbia sentita da diverse persone che vivono condizioni diverse ma per le stesse cause.

E infine, sapendo che è possibile che questo sciopero sia l’ultima parte del mio percorso, desidero dargli proprio quella dimensione che mi rappresenta nella sua totalità:

La lotta per la libertà di uno, la lotta per la libertà di tutti…

…fino alla distruzione dell’ultima gabbia

Giannis Michailidis,

detenuto in attesa di giudizio nel carcere di Malandrinos

23/5/2022

Solidarity poster from greece

Solidarity poster from greece

Solidarity poster from greece

Solidarity poster from greece

Solidarity poster from greece

Solidarity poster from greece

[FR] Grèce: Giannis Michaelidis – Annonce d’une grève de la faim pour ma libération

Après 8 ans et demi de prison, après toutes ces actions arbitraires à mon encontre, j’ai décidé de mettre fin à mes 11 années de souffrance, en mettant un terme à la pratique de l’incarcération préventive, ou à la peine supplémentaire que constitue l’évasion par le biais de failles juridiques. Après 5 mois supplémentaires de détention préventive, j’entame une grève de la faim pour ma libération. Ce choix, avec la motivation profonde de la liberté tant désirée, je compte le soutenir avec la même constance que j’ai soutenu mes choix jusqu’à présent et pour lesquels ils me vengent.

“Malheur à ceux qui acceptent la prison comme une condition de vie,

et le plus petit rayon du soleil le plus brillant”

– Devise de la révolte de la prison d’Alikarnassos

Depuis 11 ans, je subis la vindicte de l’État contre des choix conformes à mes valeurs et à mes idées. Le difficile parcours, dont je choisis de partager certains arbitraires vindicatifs flagrants à mon encontre, a commencé en 2011, lorsqu’un mandat d’arrêt a été émis contre moi pour l’affaire de conspiration des Cellules de feu, pour laquelle j’ai finalement été acquitté car il n’y avait aucun lien entre moi et l’accusation portée contre moi. C’est l’incrimination d’une relation de solidarité avec des anarchistes recherchés qui m’a mis à leur place lorsqu’ils ont été arrêtés.

Après 2 ans de traque, je franchis moi aussi les lourdes portes de la prison, l’existence d’un mandat pour une décennie d’incarcération ayant conduit à certains choix et à des erreurs conséquentes. Les camarades qui avaient été arrêtés à l’époque lors du braquage de la banque de Velventos, à Kozani, ont été torturés par la police, ce qui est courant, puis le ministère de l’ordre public a publié des photos de nos visages tuméfiés, provoquant une réaction publique. Bien sûr, aucun policier n’a été accusé de cela par le système judiciaire grec aveugle.

Au bout d’un an et demi, alors que les 18 mois touchaient à leur fin, je me suis retrouvé accablé par une autre ordonnance de renvoi concernant les activités de la conspiration des Cellules de feu, avec un dossier contenant mon nom en tant que participant à des actes auxquels je n’étais pas lié, pas même une seule pièce à conviction ou un seul témoignage. Naturellement, comme le sale boulot avait été fait et que j’avais déjà été condamné dans l’affaire du vol de banque, j’ai finalement été acquitté. Cette stratégie particulière de détention provisoire multiple sans preuves et de mise en pièces des affaires individuelles était l’outil avec lequel l’État s’assurait que les prisonniers anarchistes restaient en prison sans procès même après l’expiration de la période maximale de détention provisoire de 18 mois, alors que les meurtriers fascistes jouissaient de leur liberté après la période de 18 mois de leur détention provisoire.

J’ai également été condamné par une justice aveugle pour tentative d’homicide involontaire contre un policier, bien que je n’étais pas armé au moment de l’incident, car, selon l’acte d’accusation, j’ai tenté de l’assassiner en utilisant la voiture de police que j’avais saisie pour échapper à l’arrestation.

Dans un point culminant de l’arbitraire judiciaire, je suis condamné à 11 ans de prison supplémentaires pour possession de cartouches, qui ont été trouvées dans la maison du camarade Dimitris Politis, qu’il a lui-même déclaré être les siennes, au motif inconcevable que nous les possédions tous ensemble afin de commettre un “terrorisme individuel”. Pour mémoire, à ce jour, cette affaire et les lourdes peines qu’elle a entraînées restent la seule application de la loi sur le terrorisme individuel dans les annales judiciaires grecques. Le fait que ce ridicule sans précédent ait également été confirmé par la Cour suprême démontre à quel point le pouvoir judiciaire “indépendant” est imbriqué dans les directives des partis et du gouvernement et à quel point il est devenu courant de juger des affaires comportant des failles juridiques.

Disons quelques mots sur le processus éducatif “sacré” dans le contexte de l’éducation pénitentiaire. Après la grève de la faim du camarade Nikos Romanos, à laquelle j’ai eu l’honneur de participer par solidarité, le droit au congé éducatif a été obtenu pour tous les prisonniers, quel que soit leur statut. Ainsi, après des retards et des atermoiements, après 5 ans d’emprisonnement, j’ai réussi à suivre des cours à l’Université agricole d’Athènes pendant 1,5 an. Pendant mes 6 ans et demi d’incarcération et comme je suis déjà dans une prison agricole et que j’y ai déjà reçu de nombreux permis d’études, le procureur de Tiryns décide que mon école est loin et me coupe donc mes permis. On me fait croire qu’ils vont me donner un congé pour l’examen, ce qui n’est pas le cas non plus. On m’informe alors qu’ils vont également supprimer mon congé régulier, toujours grâce à une faille juridique, ce qui signifie que je retournerai à la prison fermée en perdant mon précieux salaire, ce qui me pousse à m’échapper à nouveau. Après avoir été repris et avoir demandé mon transfert à Korydallos pour des raisons éducatives comme le prévoient leurs lois, puisque le ΚΕΜ ne peut pas rejeter mes demandes, il choisit de ne pas répondre. Même s’ils sont “tenus” par la loi de répondre dans les 40 jours… J’attends toujours… Et bien que j’aie suivi tous les cours théoriques de mon école en prison dans des conditions défavorables (Pour les labos, ma présence physique est requise, ce qui m’est apparemment interdit si je n’y vais pas).

Le 29 décembre 2021, ayant purgé 3/5 de ma peine de 20 ans et 2/5 de la peine pour l’évasion, soit un total de 8 ans et 3 mois de temps effectif purgé, le secrétariat de la prison m’invite à signer la demande de libération conditionnelle prévue.

Arrivé au dernier épisode, je me suis à mon tour confronté à la tactique constante du mécanisme pénitentiaire de se venger des récalcitrants en refusant d’accorder la libération conditionnelle, malgré la condition essentielle de suivre avec succès mes cours scolaires (m’empêchant de les terminer) et le fait que j’ai déjà trouvé un emploi. Encore une fois, avec une faille juridique. Cette fois avec l’argument de la dangerosité potentielle… par mesure de précaution. Puisqu’il ne s’est pas écoulé assez de temps pour que je puisse me “convertir” et être corrigé… Des absurdités évidentes auxquelles même eux ne croient pas, ils se contentent de les reproduire de manière processive en paralysant la vie de tant de prisonniers. Bien sûr, les personnes qui sont des récidivistes vraiment dangereux, comme les violeurs, n’utilisent pas cet argument car, en tant que sujets caméléons, ils coopèrent parfaitement avec le système correctionnel et bénéficient d’une libération anticipée et d’une libération conditionnelle. Les personnes dangereuses sont généralement décrites comme celles qui ont fait le choix digne de s’échapper, ce que la loi n’est pas censée punir sévèrement car le législateur reconnaît qu’il est normal pour tout être humain d’affirmer sa liberté. C’est pourquoi les fonctionnaires du système ne sont pas satisfaits de l’application de la loi et étendent son interprétation.

La faille juridique est la règle de fonctionnement du système. Les juges qui la mettent en œuvre ont probablement été nommés d’une manière ou d’une autre en tant que larbins du parti, se construisant une carrière sur le dos des pauvres prisonniers qu’ils envoient en prison avec une grande facilité, distribuant les années comme des pois chiches, tandis que d’énormes sommes d’argent circulent par le biais de grands avocats pour que les nantis soient libérés ou même pas emprisonnés. Il en va de même pour leurs propres enfants, pour lesquels des échappatoires légales sont ouvertes pour s’en sortir…

Comme le tueur de flics du camarade Alexandros Grigoropoulos, Korkoneas, que la mafia judiciaire s’est empressée de libérer de manière anticipée, provoquant de nombreuses réactions, ce qui l’a conduit à retourner en prison.

Comme les flics qui ont assassiné Nikos Sambanis de sang-froid à Perama.

Comme les agents pénitentiaires qui ont torturé à mort Ilir Kareli et qui ont été acquittés.

Comme Mme Vlahaki, impliquée dans le scandale des millions d’Energa, qui s’était échappée en coupant son bracelet, mais qui a passé très peu de temps en prison, obtenant une suspension immédiate de sa peine.

Comme Furthiotis qui, en faisant de la lèche au département de la justice, a réussi à sortir de prison en 6 mois, mais la fenêtre légale s’est ensuite ouverte pour qu’il soit à nouveau arrêté car il a révélé au grand jour le linge sale du gouvernement.

Comme Vangelis Marinakis qui a été acquitté de poursuites pour 3 tonnes d’héroïne au motif qu’un homme d’affaires aussi important que lui ne pouvait être associé à une telle chose. Ce dernier exemple, bien que je ne sois pas en mesure de savoir s’il est coupable ou non, et qu’il ne m’intéresse pas, revêt une importance particulière précisément parce qu’il démontre de la manière la plus claire possible la nature de classe du système judiciaire. Bien sûr, si un usager est arrêté pour possession d’une petite quantité de drogue et qu’il fait partie d’un groupe de trois personnes, il est condamné en vertu de la faille juridique de l’organisation criminelle (c’est ainsi que la Grèce compte plus d’organisations criminelles que l’Italie ou le Mexique).

Les exemples nécessitent l’écriture d’un livre entier, je ne sais pas combien de volumes, alors j’en viens à l’essentiel de cette lettre. Après 8 ans et demi de prison, après toutes ces actions arbitraires à mon encontre, j’ai décidé de mettre fin à mes 11 années de souffrance en mettant un terme à la pratique de l’incarcération préventive, ou à la peine supplémentaire de l’évasion avec des failles juridiques. Après 5 mois supplémentaires de détention préventive, j’entame une grève de la faim pour ma libération. Ce choix, avec la motivation profonde de la liberté tant désirée, je compte le soutenir avec la même constance que j’ai soutenu mes choix jusqu’à présent et pour lesquels ils me vengent.

Je souhaite profondément que cette grève de la faim devienne un nouveau déclencheur de la relance de la lutte globale contre le capital et les États. Le système capitaliste qui concentre la moitié des richesses de la terre dans une élite de 1% tout en appauvrissant rapidement le reste, asservissant les âmes vivantes, et pas seulement de notre espèce, à la condition torturante de la production industrielle. Ses entreprises, qui rivalisent dans le pillage des ressources naturelles, épuisent le monde naturel tout en conduisant la planète au bord du changement climatique et en provoquant la plus grande extinction d’espèces depuis des millions d’années. La structuration étatique de la société, présentée comme nécessaire par ses administrateurs de gauche et de droite, avec sa structure sociale centralisée, pour imposer un asservissement généralisé et assurer la rentabilité du capital. Les Etats, occidentaux et orientaux, dont le monopole de la violence légitime anéantit des populations entières, soit avec des armes de destruction massive ultra-modernes, soit en instrumentalisant la famine par la destruction des infrastructures, comme dans une série de conflits récents en Palestine, en Irak, en Afghanistan, en Libye, en Syrie, au Yémen, en Ukraine. Les alliances transnationales qui ont transformé la terre en une poudrière d’ogives nucléaires menaçant de la faire littéralement exploser, prouvant que les États sont les véritables terroristes.

Avec l’attaque généralisée que les Etats et le capital ont lancée contre toute vie vivante, y compris notre espèce, il est plus que jamais nécessaire et opportun d’organiser et de mettre en avant nos résistances, en rejetant toute forme d’organisation hiérarchique qui rend la lutte vulnérable à la manipulation, aboutissant soit à la reproduction du système, soit à son assimilation au système. L’affinement et l’unification des aspects individuels de la lutte contre les machines d’État par le biais de réseaux décentralisés d’éco-communautés et de communautés de lutte, est l’outil clé de la radicalisation dans le sens de l’affaiblissement de la dépendance des gens au système industriel capitaliste qui détruit la terre et menace leur survie même.

C’est pourquoi, à un moment aussi critique, je considère la bataille que je mène pour ma liberté comme une tentative désespérée de participer à la lutte plus large dont mon long emprisonnement m’a coupé. C’est pourquoi je ne considère pas devoir revendiquer l’exclusivité des références au mouvement, mais propose plutôt de reconnecter la lutte pour la libération des anarchistes emprisonnés avec les idées qui les ont conduits à entrer en conflit avec le système et ont causé leur emprisonnement. Car je ne cherche l’intérêt de personne en tant que victime de la répression de l’État, mais en tant que sujet social et politique actif qui voit ma condition d’emprisonnement comme une partie de l’attaque de l’État et du capital contre ceux qui s’opposent consciemment à eux. J’appelle plutôt à une relation de solidarité révolutionnaire sur la base de projections communes et d’une lutte commune aux contours multiples qui coordonne la rage ressentie par différentes personnes vivant des conditions différentes mais ayant les mêmes causes.

Et enfin, sachant qu’il est possible que cette grève soit la dernière partie de mon parcours, je souhaite lui donner précisément cette dimension qui m’exprime dans son ensemble:

La lutte pour la liberté d’un seul est une lutte pour la liberté de tous…

…jusqu’à la destruction de la dernière cage

Giannis Michaelidis,

emprisonné préventivement dans la prison de Malandrinos

23/5/2022

Solidarity signal from Spain.

Solidarity signal from Spain.

Solidarity signal from Spain.

Solidarity signal from Spain.

Solidarity signal from Spain.

Solidarity signal from Spain.

[SP] Grecia: Giannis Michaildis – Anuncio del inicio de una huelga de hambre para mi liberación

Después de 8,5 años en prisión, después de todas estas acciones arbitrarias contra mí, decidí poner fin a mis 11 años de sufrimiento, poniendo fin a la práctica de la prisión preventiva, o el castigo adicional de la fuga a través de vacíos legales. Después de 5 meses más de detención preventiva, comienzo una huelga de hambre para mi liberación. Esta elección, con la profunda motivación de la ansiada libertad, pienso apoyarla con la misma coherencia con la que he apoyado mis elecciones hasta ahora y por la que se están vengando de mí.

“Ay de los que acepten la prisión como condición de vida,

y de la más brillante luz del sol, el más pequeño rayo”

– El grito de guerra del levantamiento de la prisión de Alikarnassos

Llevo 11 años sufriendo la reivindicación del Estado contra las opciones que se ajustan a mis valores e ideas. La difícil travesía, de la que opto por compartir algunas arbitrariedades vindicativas flagrantes en mi contra, comenzó en 2011, cuando se emitió una orden de detención en mi contra por el caso de conspiración de los Células de fuego, por el que finalmente fui absuelto al no existir ninguna relación entre mi persona y la acusación en mi contra. Fue la incriminación de una relación de solidaridad con los anarquistas buscados lo que me puso en su lugar cuando fueron detenidos.

Después de 2 años de ser perseguido, yo también estoy atravesando las pesadas puertas de la prisión, ya que la existencia de una orden de encarcelamiento de una década ha llevado a ciertas elecciones y a los consiguientes errores. Todos los compañeros que fueron detenidos en su momento en el atraco a un banco en Velventos, Kozani, fueron torturados por la policía, lo que era habitual, y luego el Ministerio de Orden Público publicó las fotos de nuestras caras hinchadas, provocando una reacción pública. Por supuesto, ningún policía fue acusado de esto por la ciega justicia griega.

Al cabo de un año y medio, cuando los 18 meses estaban llegando a su fin, me encontré con otra orden de prisión preventiva relativa a las actividades de la Conspiración de los Células de fuego, con un expediente en el que figuraba mi nombre como participante en actos con los que no estaba relacionado, ni siquiera una sola prueba o testimonio. Naturalmente, como el trabajo sucio ya estaba hecho y yo ya había sido condenado en el caso del robo del banco, finalmente fui absuelto. Esta estrategia de prisión preventiva múltiple sin pruebas y de disección de casos individuales fue la herramienta con la que el Estado se aseguró de que los presos anarquistas permanecieran en la cárcel sin ser juzgados incluso después de que hubiera expirado el período máximo de 18 meses de prisión preventiva, al mismo tiempo que los asesinos fascistas disfrutaban de su libertad después de que hubiera expirado el período de 18 meses de prisión preventiva.

También fui condenado por la justicia ciega por tentativa de homicidio contra un agente de policía, a pesar de que estaba desarmado en el momento del incidente, porque, según la acusación, intenté asesinarle utilizando el coche de policía que cogí para escapar de la detención.

En una culminación de la arbitrariedad judicial, se me condena a 11 años más de prisión por posesión de cartuchos, que fueron encontrados en la casa del camarada Dimitris Politis, que él mismo declaró que eran suyos, con el inconcebible argumento de que los poseíamos todos juntos para cometer “terrorismo individual”. Para que conste, hasta el día de hoy, este caso y las duras condenas que conllevó siguen siendo la única aplicación de la ley sobre terrorismo individual en los anales judiciales griegos. El hecho de que esta ridiculez sin precedentes haya sido confirmada también por el Tribunal Supremo demuestra hasta qué punto el poder judicial “independiente” está entrelazado con las directrices de los partidos y del gobierno y lo común que se ha vuelto juzgar casos con lagunas legales.

Digamos unas palabras sobre el proceso educativo “sagrado” en el contexto de la educación penitenciaria. Tras la huelga de hambre del camarada Nikos Romanos, en la que tuve el honor de participar en solidaridad, se consiguió el derecho a permisos educativos para todos los presos, independientemente de su estatus. Así que, tras los retrasos y la dilación, después de 5 años de prisión, conseguí asistir a clases en la Universidad Agrícola de Atenas durante 1,5 años. A los 6,5 años de mi encarcelamiento, y después de estar ya en una prisión rural y haber recibido ya muchos permisos educativos de allí, la fiscal de Tirynthas decide que mi universidad está lejos y por lo tanto me corta los permisos. Me engañan con que me van a dar permiso para el examen, cosa que tampoco ocurre. Luego me informaron de que mi permiso ordinario también se cortaría, de nuevo con un vacío legal, lo que significaba que volvería a la prisión cerrada, perdiendo mi preciado salario. Así que me veo obligado a escapar de nuevo. Después de que me arresten de nuevo y solicite mi traslado a Korydallos por motivos educativos, tal y como prevén sus leyes, como el KEM no puede rechazar mis peticiones, opta por no responder. A pesar de que están “obligados” por ley a responder en 40 días… Todavía estoy esperando… Y a pesar de que he pasado por todos los cursos teóricos de mi escuela en condiciones adversas (Para los laboratorios se requiere estar físicamente presente lo que aparentemente no se me permite hacer si no voy).

El 29 de diciembre de 2021, habiendo cumplido 3/5 de mi condena de 20 años y 2/5 de la condena por la fuga, un total de 8 años y 3 meses de tiempo real cumplido, la secretaría de la prisión me llama para que firme la solicitud de libertad condicional según lo estipulado.

Al llegar al último episodio, también me enfrenté a la política habitual del mecanismo penitenciario de vengarse de los presos insumisos negándose a conceder la libertad condicional, a pesar de la condición esencial de terminar con éxito mi curso escolar (lo que me impedía terminarlo) y de haber encontrado ya un trabajo. De nuevo con una laguna legal… Esta vez con el argumento del peligro potencial… como medida de precaución. Como no ha pasado el tiempo suficiente para que me “rehabilitado” y corregido… Obvio disparate que ni ellos mismos se creen, sólo lo reproducen procesalmente mutilando la vida de tantos presos. Por supuesto, las personas reincidentes verdaderamente peligrosas, como los violadores, no se utilizan en este argumento porque, como sujetos viles que son, cooperan impecablemente con el sistema penitenciario y se benefician de la libertad anticipada y la libertad condicional. Se suele describir a las personas peligrosas como aquellas que tomaron la decisión digna de escapar, lo que se supone que la ley no castiga severamente porque el legislador reconoce que es normal que todo ser humano haga valer su libertad. Por ello, los funcionarios del sistema no se conforman con la aplicación de la ley y amplían su interpretación.

La laguna legal es la norma de funcionamiento del sistema. Los jueces que la hacen cumplir fueron probablemente nombrados de alguna manera como títeres del partido, construyendo carreras sobre las espaldas de los pobres presos que envían a los barrotes con gran facilidad, repartiendo años como garbanzos, mientras enormes sumas de dinero fluyen a través de grandes abogados para sacar a los más pudientes de la cárcel, o ni siquiera encarcelarlos. También lo hacen sus propios hijos, a los que se les abren resquicios legales para salir…

Al igual que el policía asesino del camarada Alexandros Grigoropoulos, Korkoneas, a quien la mafia judicial se apresuró a liberar, provocando reacciones generalizadas, que llevaron a su reaparición en prisión.

Como los policías que asesinaron a Nikos Sambanis a sangre fría en Perama.

Como los funcionarios de prisiones que torturaron hasta la muerte a Ilir Kareli, que fueron absueltos.

Como la Sra. Vlahaki, implicada en el escándalo millonario de Energa, que se escapó cortando su pulsera, pero pasó muy poco tiempo en la cárcel, consiguiendo una suspensión inmediata de su condena.

Como Furthiotis, que por hacer la pelota a la Justicia consiguió salir de la cárcel en 6 meses, pero luego se abrió la ventana legal para volver a ser detenido al sacar los trapos sucios del gobierno a la luz.

Como Vangelis Marinakis, que fue absuelto de la acusación por 3 toneladas de heroína con el argumento de que un prominente hombre de negocios como él no podía ser asociado con algo así. Este último ejemplo, aunque no estoy en condiciones de saber sobre su culpabilidad o no, y no me interesa, es de especial importancia precisamente porque demuestra de la manera más clara posible la naturaleza de clase del sistema judicial. Por supuesto, si un consumidor es detenido por posesión de una pequeña cantidad de droga y está en un grupo de tres personas, es condenado bajo el vacío legal de la organización criminal (que es como Grecia tiene más organizaciones criminales que Italia o México).

Los ejemplos requieren un libro entero para ser escrito, no sé cuántos volúmenes, así que estoy llegando a la esencia de esta carta.Después de 8,5 años en la cárcel, después de todas estas acciones arbitrarias contra mí, decidí poner fin a mis 11 años de sufrimiento poniendo fin a la práctica de la encarcelación preventiva, o el castigo adicional de la fuga con lagunas legales. Tras 5 meses más de prisión preventiva, voy a iniciar una huelga de hambre para que me liberen. Esta elección, con la profunda motivación de la tan deseada libertad, pienso apoyarla con la misma coherencia con la que he apoyado mis elecciones hasta ahora y por la que ellos, a su vez, se están vengando de mí.

Es mi profundo deseo que esta huelga de hambre se convierta en otro detonante de la reactivación de la lucha general contra el capital y los estados. El sistema capitalista que concentra la mitad de la riqueza de la tierra en una élite del 1% mientras empobrece rápidamente al resto, esclavizando a las almas vivas, no sólo de nuestra especie, a la tortuosa condición de la producción industrial. Sus corporaciones, que compiten en el saqueo de los recursos naturales, agotan el mundo natural al tiempo que llevan al planeta al borde del cambio climático y provocan la mayor extinción de especies en millones de años. La estructuración estatal de la sociedad, comercializada como necesaria por sus administradores de izquierda y derecha, con su estructura social centralizada, para imponer la esclavitud generalizada y asegurar la rentabilidad del capital. Los Estados, occidentales y orientales, cuyo monopolio de la violencia legítima, aniquila a poblaciones enteras, ya sea con armas ultramodernas de destrucción masiva, o instrumentalizando el hambre mediante la destrucción de infraestructuras, como en una serie de conflictos recientes en Palestina, Irak, Afganistán, Libia, Siria, Yemen, Ucrania. Las alianzas transnacionales que han convertido la tierra en un polvorín de cabezas nucleares que amenazan con hacerla volar literalmente, demostrando que los estados son los verdaderos terroristas.

Con el ataque generalizado que los estados y el capital han lanzado contra toda la vida viviente, incluida nuestra especie, es más necesario y oportuno que nunca organizar y plantear nuestras resistencias, rechazando cualquier forma de organización jerárquica que haga la lucha vulnerable a la manipulación, resultando en la reproducción del sistema o su asimilación al mismo. La agudización y unificación de los aspectos individuales de la lucha contra las máquinas estatales a través de redes descentralizadas de ecocomunidades y comunidades de lucha es la herramienta clave de la radicalización en la dirección de debilitar la dependencia de la gente del sistema industrial capitalista que está destruyendo la tierra amenazando su propia supervivencia.

Por eso, en un momento tan crítico, veo la batalla por mi libertad como un intento desesperado de participar en la lucha más amplia de la que me ha apartado mi largo encarcelamiento. Por ello, no considero que deba reclamar la exclusividad de las referencias del movimiento, sino que me propongo reconectar la lucha por la liberación de los anarquistas encarcelados con las ideas que les llevaron a entrar en conflicto con el sistema y que provocaron su encarcelamiento. Porque no busco el interés de nadie como víctima de la represión estatal, sino como sujeto social y político activo que ve mi condición de encarcelado como parte del ataque del Estado y del capital a quienes se oponen conscientemente a ellos. Por el contrario, reclamo una relación de solidaridad revolucionaria sobre la base de proyecciones comunes y una lucha común con múltiples aristas que coordine la rabia que sienten personas diferentes que experimentan condiciones diferentes pero con las mismas causas.

Y por último, sabiendo que es posible que esta huelga sea la última parte de mi viaje, quiero darle precisamente esa dimensión que me expresa como un todo:

La lucha por la libertad de uno es una lucha por la libertad de todos…

…hasta la destrucción de la última jaula

Giannis Michailidis,

encarcelado preventivamente en la prisión de Malandrinos

23/5/2022