On Thursday 1st March 2018, after the anti-fascist anti-nationalist demonstration, in response to nationalist protests over Macedonian issue occurring at various regions of the country, has been finished, violent clashes with the police followed, as an act of solidarity to hunger/thirst striker Dinos Giagtzoglou. Police made 6 arrests.

After 4 days of detainment in awful conditions, full of physical and verbal violence and police brutality, we were released with restrictions, including prohibition of gathering for political purposes in the whole country, obligation to show up in the police station every two weeks and a bail of 7,000 €.

Our presence at the police stations is still ongoing, an unpleasant routine. We are all the time forced to face the irony, the hard looks, the hatred, in general, of the authorities, the hatred they have by nature for everyone that doesn’t agree to their monopoly of violence.

Three years after, at 3/3/2021 the case is being tried by the mixed jury court of Kalavryta. The charges laid against us have been classified as misdemeanors as well as felonies, while we are obligated to gather and disburse the tremendous amount of 6,000€, for the trial costs, during a period when all aspects of our lives have been suspended and even survival of millions people consists a daily struggle.

The current situation with the Covid-19 pandemic, finds us all in a terrible, complex, insecure position. At the same moment, the state’s policies are a constant crime against all the people that belong to the lower class. The repression is everywhere, even the basic and necessary protective and care measures for those that live packed in migrant concentration camps, in prisons, for those that don’t have a house or even food, are absent. People are left to die alone, as the broken public health system can’t treat all the people in need, when in the same time the blaim for all this is presented through the rhetoric of “individual respansability” to be on us.

Speaking about the repressive policy of the state during the pandemic, we have to think about some recent and blatant examples. How does the ban of gathering of more than four people on days like the anniversary of the 17November uprising or the murder of Alexis Grigoropoulos contributes to the restriction of the spread of the virus, when the next day people are crowded by the hundreds for the christmas shopping? How does the cresento of police violence against anyone that dares to question these irrational bans helps to reduce the number of the covid-19 cases? How can the fact that the memorial of the murdered by the police Alexis Grigoropoulos is guarded on the anniversary of his murder by the cops-killers be related to the management of the pandemic? How can the unecessary adductions, the violent interventions on public spaces, the attacks on spaces and people that act on the bases of self-organization and mutual aid, the fines that equal the monthly salary, the police-occupied cities, the exhausting searches and raids on prisoner’s cells, the daily complaints about police brutality and power demonstration, help to lower the numbers of the people dying from the conid-19?

There are many questions and the answers are complex but at the same time so obvious. The authoritarian system is always in need of guardians. People that are expendable , that in the pretext of public safety, are willing to protect the systemic interests at all costs. This cost is the repression of the lower class, of those that highlight the negative aspects of authority, of those that show that this world is based on unsound foundations, of all the people that struggle everyday to produce the wealth that is necessary for the reproduction and the preservation of this system.

Finally, we are being tried at 3/3/21, accused of violence against fully-armored officers, of public property destruction, and a bunch of more ironic formulations. And the irony resides in the fact, that the police, as a state executive body can freely rampage and assault, so cruelly that nobody oppressed or damned could ever possibly do.

And they do so in a professional, methodical and effective manner, having always as target those that diverge from the so-called normality, those that seam weak, those that dare to rise up and fight against the current oppressive system and all form of authority that are born from its existence.

So, from our side, as we are fighting for freedom, as we are defending life, we can’t but put forward the solidarity among all suppressed and exploited, among everyone fighting and protesting for a just cause. Till are heard, till they wake up and breath free.

P.S. Many of the activities, that used to be organized by people of the wider radical political spectrum, can’t now take place, due to Covid-19 restrictions. Hence, no event can be planned, or be massively attended, to contribute in the financial support for covering court costs.

At this point we need to clarify that for us, solidarity is not just about the money. The economic factor is clarly a reality that need to be addressed. However, we believe that it would be a void process, if solidarity is narrowed down to the money issues. On the contrary, it is a constant, continuous relationship that includes all pats. It is a way, a value by which we choose build all of our relationships. In a world that wants us to fuction only as individuals, competing with everyone else, to internalize the difficulties and the pain, we choose to stand together with dignity, constantly empowering our bonds, feeding them, gaining strengh from each other, fighting with vigor for a life with out oppression, exploitation, authority.

Solidarity is our weapon

Την Πέμπτη 1η Μάρτη 2018, μετά το τέλος αντιφασιστικής - αντιεθνικιστικής πορείας με αφορμή τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό, που ξεπηδούσαν σε διάφορες γωνιές της χώρας εκείνο το διάστημα, σπέρνοντας λόγω και προτάγματα βαθιά ρατσιστικά και εθνικιστικά, ακολουθούν συγκρούσεις με την αστυνομία σε αλληλεγγύη με τον απεργό πείνας-δίψας, κρατούμενο αναρχικό Ντίνο Γιαγτζόγλου. Η αστυνομία προβαίνει σε 6 συλλήψεις.

Ύστερα από αρκετή σωματική και λεκτική αστυνομική βία, και τέσσερις ημέρες στις άθλιες συνθήκες των κρατητηρίων της ΓΑΔΠ αφηνόμαστε ελεύθερα. Μας επιβάλλονται τα περιοριστικά μέτρα της απαγόρευσης συμμετοχής σε οποιαδήποτε συνάθροιση και συγκέντρωση πολιτικού χαρακτήρα σε όλη την επικράτεια, της παρουσίας μας στο τμήμα δύο φορές το μήνα, και η καταβολή του ποσού των 7.000 ευρώ αθροιστικά. Η παρουσία μας στο τμήμα ισχύει μέχρι και σήμερα, αποτελώντας μια όχι και τόσο ευχάριστη ρουτίνα. Αναγκαζόμαστε διαρκώς να ερχόμαστε αντιμέτωπα με τις ειρωνείες, τα σκληρά βλέμματα, και εν γένει το μίσος των αρχών, που φύσει εχθρεύονται όποια και όποιον δεν συμφωνεί με το μονοπώλιο της βίας που κατέχουν.

Τρία χρόνια μετά, στις 3/3/2021 εκδικάζεται η υπόθεση στο μεικτό ορκωτό κακουργηματοδικείο Καλαβρύτων. Πρόκειται αφενός για μια στιγμή που περιμέναμε καιρό, καθώς για κανέναν η αναμονή δεν αποτελεί ευχάριστη συνθήκη, πόσω μάλλον όταν σχετίζεται με αποφάσεις που αφορούν στον περιορισμό των ελευθεριών σου, αφετέρου για μια διαδικασία εξαιρετικά κοστοβόρα και ψυχοφθόρα που στόχο έχει την ψυχολογική και φυσική εξάντληση όσων αγωνίζονται.

Οι κατηγορίες που μας βαραίνουν είναι κακουργηματικού και πλημμεληματικού χαρακτήρα, ενώ καλούμαστε μέχρι εκείνο το διάστημα να συγκεντρώσουμε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό προκειμένου να καλυφθούν τα δικαστικά έξοδα και αυτό σε μια συγκυρία πρωτόγνωρη και δύσκολη. Σε μια συγκυρία που όλες οι πτυχές της ζωής βρίσκονται σε αναστολή, που ακόμα και η επιβίωση αποτελεί στοίχημα για εκατομμύρια ανθρώπους που ασφυκτιούν να αντεπεξέλθουν στην πραγματικότητα των απαγορεύσεων, της μιζέριας, του θανάτου.

Η συνθήκη της πανδημίας, μας βρίσκει όλες και όλους σε μια κατάσταση τρομερής και πολυεπίπεδης επισφάλειας. Την ίδια στιγμή το κράτος ασκεί την πλέον εγκληματική πολιτική στις πλάτες όλων όσοι βρίσκονται στα κατώτερα ταξικά και κοινωνικά στρώματα, επιβάλλοντας μέτρα κατασταλτικά, μη πράττοντας τα στοιχειώδη για την προστασία όλων εκείνων που ζουν στοιβαγμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, για τις εγκλωβισμένες και τους εγκλωβισμένους στις φυλακές, για εκείνους που δεν έχουν ούτε σπίτι ούτε τροφή. Αναγκάζει ανθρώπους να πεθαίνουν αβοήθητοι – καθώς το διαλυμένο σύστημα δημόσιας υγείας αδυνατεί να περιθάλψει όσες και όσους το έχουν ανάγκη – μετακυλίοντας την ίδια στιγμή το βάρος σε μας, κάνοντας λόγο για ατομική ευθύνη.

Και μιλώντας για την κατασταλτική πολιτική που εφαρμόζει το κράτος εν μέσω πανδημίας, δεν μπορούμε να μην αναρωτηθούμε σχετικά με κάποια πρόσφατα και κραυγαλέα παραδείγματα. Πώς άραγε συμβάλει στον περιορισμό της νόσου η απαγόρευση συναθροίσεων άνω των τεσσάρων ατόμων σε ημέρες όπως η επέτειος του Πολυτεχνείου και η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, ενώ μια μέρα αργότερα άνθρωποι συνωστίζονται κατά εκατοντάδες σε χριστουγεννιάτικες αγορές; Πώς μειώνει τα κρούσματα το όργιο αστυνομικής βίας σε όποιο τολμήσει να αμφισβητήσει τις παράλογες αυτές απαγορεύσεις; Πώς μπορεί να σχετίζεται με την διαχείριση μιας πανδημίας το γεγονός ότι το μνημείο του δολοφονημένου από αστυνομική σφαίρα Αλέξη, την επέτειο της δολοφονίας του φυλάσσεται από τους ίδιους τους δολοφόνους του; Πώς άραγε οι αναίτιες προσαγωγές, οι βίαιες επεμβάσεις σε δημόσιους χώρους, οι επιθέσεις σε χώρους και άτομα που λειτουργούν στη βάση της αυτοοργάνωσης και της αλληλοβοήθειας, τα πρόστιμα, που αντιστοιχούν σε ένα μηνιαίο μισθό, οι αστυνομοκρατούμενες πόλεις, οι εξαντλητικές έρευνες και εισβολές στα κελιά κρατουμένων, οι καθημερινές καταγγελίες για αστυνομική αυθαιρεσία και επίδειξη ισχύος, μπορούν να μειώσουν τους νεκρούς από την πανδημία;

Πολλά τα ερωτήματα και οι απαντήσεις τόσο σύνθετες όσο και προφανείς. Η εξουσία διαχρονικά, έχει ανάγκη από φρουρούς. Ανθρώπους αναλώσιμους, που με το πρόσχημα της ασφάλειας των πολιτών, προστατεύουν τα συμφέροντα της με κάθε κόστος. Και το κόστος είναι η καταστολή όσων βρίσκονται από κάτω, όσων αναδεικνύουν τα μελανά της σημεία, όσων φανερώνουν πως αυτός ο κόσμος είναι δομημένος σε σαθρά θεμέλια, όσων μοχθούν για να παράξουν τον πλούτο που χρειάζεται η ίδια για την αναπαραγωγή και διατήρηση της.

Έτσι και εμείς στις 3/3/21 δικαζόμαστε με κατηγορίες περί άσκησης βίας απέναντι σε πάνοπλους αστυνομικούς, καταστροφής δημόσιας περιουσίας και ένα σωρό άλλες ειρωνικές διατυπώσεις. Και είναι ειρωνικές καθώς η πραγματικότητα άλλα αποδεικνύει. Αποδεικνύει πως η αστυνομία ως κρατικό εκτελεστικό όργανο και στο όνομα του νόμου, όπως φαίνεται και από τα παραπάνω, έχει το ελεύθερο να ασκήσει όση βία δεν θα μπορέσει ποτέ καμία καταπιεσμένη και κανένας κολασμένος. Επαγγελματικά, μεθοδευμένα και αποτελεσματικά και μάλιστα με βασικό στόχο πάντα εκείνον που αποκλίνει της κανονικότητας, εκείνο που μοιάζει αδύναμο, εκείνη που τολμάει να σηκώσει κεφάλι και να αγωνιστεί, να αγωνιστεί απέναντι στο υπάρχον και ό, τι εξουσία αυτό γεννά.

Από την πλευρά μας λοιπόν, ως άνθρωποι που μαχόμαστε για την ελευθερία, ως άτομα που υπερασπιζόμαστε τη ζωή, δεν μπορούμε παρά να προτάξουμε την αλληλεγγύη μεταξύ όλων όσοι καταπιέζονται και βιώνουν την εκμετάλλευση καθημερινά, μεταξύ όλων όσοι αγωνίζονται. Μέχρι να ακουστούν, μέχρι να ξυπνήσουν και να ανασάνουν ελεύθερες.

Υ.γ: Πολλές από τις δραστηριότητες του ευρύτερου αγωνιστικού χώρου έχουν ανασταλεί εξαιτίας της συγκυρίας. Ως εκ τούτου, οι εκδηλώσεις οικονομικής ενίσχυσης της υπόθεσης είναι δύσκολο να πραγματοποιηθούν ή να γίνουν με μια σχετική μαζικότητα. Όποιο, άτομο, ομάδα, συλλογικότητα επιθυμεί να στηρίξει μπορεί να έρθει σε επικοινωνία μαζί μας στο [email protected]

Ωστόσο να ξεκαθαρίσουμε εδώ, πως για μας η αλληλεγγύη δεν είναι μια στείρα συνθήκη που περιορίζεται στην οικονομική ενίσχυση. Ο οικονομικός σκόπελος αποτελεί σαφώς μια πραγματικότητα που πρέπει να καλυφθεί. Παρ’ όλα αυτά θεωρούμε πως θα ήταν μια κενή περιεχομένου διαδικασία, διεκπεραιωτικού χαρακτήρα, αν έμενε μονάχα εκεί. Η αλληλεγγύη είναι μια σχέση διαρκής, καθημερινή και αμφίδρομη πάνω στην οποία επιλέγουμε αξιακά να δομούμε τις σχέσεις μας. Σε ένα κόσμο που προτάσσει τον ατομικισμό, τον ανταγωνισμό, την εσωτερίκευση της δυσκολίας και του πόνου, επιλέγουμε να σταθούμε μαζί, με αξιοπρέπεια, δυναμώνοντας διαρκώς τους δεσμούς μας, τροφοδοτώντας τους, αντλώντας δύναμη ο ένας από την άλλη, παλεύοντας με σθένος για μια ζωή χωρίς καταπίεση, εκμετάλλευση, εξουσία.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ, ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Συλληφθείσες-εις

El jueves, 1 de marzo de 2018, después de la manifestacion antinacionalista-antifascista en respuesta a las protestas nacionalistas por la cuestión de Macedonia, que se produjeron en varias regiones del país, siguieron violentos enfrentamientos con la policía, como un acto de solidaridad con el prisonero en huelga de hambre /sed, Dinos Giagtzoglou. La policía hizo 6 arrestos.

Después de mucha violencia verbal y brutalidad policial y 4 días de detención en pésimas condiciones, fuimos liberadas con restricciones, incluida la prohibición de reunirse con fines politicos en todo el país, la obligación de presentarse en la comisaría cada dos semanas y una fianza de 7.000 €.

Nuestra presencia en la comisaria para firmar cada dos semanas sigue vigente, una rutina nada agradable. Constantemente nos vemos obligados a enfrentar las ironías, las miradas y en general el odio de las autoridades, que por naturaleza odian a todo aquel que no esté de acuerdo con el monopolio de la violencia que poseen.

Tres años después, en el dia 3/3/2021 el caso será juzgado por el jurado mixto en el juzgado criminal de Kalavryta. Por un lado, este es un momento que llevamos mucho tiempo esperando, ya que para nadie la espera es una condición agradable, sobre todo, cuando se trata de decisiones relacionadas con la restricción de libertades, mas por otro lado es un proceso extremadamente costoso económica y moralmente que tiene el proposito del agotamiento psicológico y físico de todos aquellos que están luchando.

Los cargos presentados contra nosotros se han clasificado como delitos menores así como delitos graves, mientras que estamos obligadas a ahorrar la enorme cantidad de 6.000 €, para los costos de las tasas judiciales. Todo esto durante un período en el que todos los aspectos de nuestras vidas han sido suspendidos e incluso la supervivencia de millones de personas es una lucha diaria contra las restricciones, la miseria y la muerte.

La situación actual con la pandemia de Covid-19 nos encuentra a todos en una posición terrible, compleja e insegura. Al mismo tiempo, las políticas del estado son un crimen constante contra todas las personas que pertenecen a la clase baja. La represión está en todas partes, en la falta de medidas básicas y necesarias de protección y cuidado para quienes viven hacinados en campos de concentración de migranteso o en cárceles, a la gente sin hogar y con falta de alimentos. La gente tiene que morir sola, ya que el destrozado sistema de salud pública no puede tratar a todas las personas que lo necesitan, cuando al mismo tiempo la culpa de todo esto recae sobre nosotros a través de la retórica de la "responsabilidad individual" .

Hablando de la política represiva del Estado durante la pandemia, no podemos dejar de mencionar algunos recientes flagrantes ejemplos. ¿Cómo contribuye la prohibición de reunir a más de cuatro personas a la restricción de la propagación del virus, en días como el aniversario del levantamiento del 17 de noviembre o el asesinato de Alexis Grigoropoulos cuando al día siguiente la gente se reune por cientos en las tiendas haciendo compras para la Navidad? ¿Cómo el incremento en la violencia policial contra cualquiera que se atreva a cuestionar estas prohibiciones irracionales, ayuda a reducir el número de casos de covid-19? ¿Cómo se puede relacionar la gestión de la pandemia con el hecho de que en el aniversario del asesinato de Alexis Grigoropoulos por la policía, su memorial sea "custodiado" por los policías asesinos? ¿Cómo pueden los arrestos, las intervenciones violentas en espacios públicos, los ataques a espacios y personas que actúan en base a la autoorganización y ayuda mutua, las multas que igualan el salario mensual, las ciudades ocupadas por policías, los registros exhaustivos y los allanamientos y registros en las celdas de los presis, la brutalidad policial diaria y la manifestacion de poder, ayudan a reducir el número de personas que mueren por el covid-19?

Muchas preguntas y las respuestas son tan complejas como obvias. El poder siempre necesita guardias. Personas consumibles que, bajo el pretexto de la seguridad de los ciudadanos, protegen los intereses del poder a todo costo. Y el coste es la represión de los de abajo, de los que demuestran que este mundo está construido sobre cimientos miserable, de los que producen la riqueza que el poder necesita para reproducirse y mantenerse.

De hecho, tener un Estado policial establecido, vendido como mecanismo preventivo sanitario, imponiendo medidas irracionales, lleva a decenas de incidentes de brutalidad policial y violencia diaria, contra cualquiera que resista y lucha.

Finalmente, estamos siendo juzgadas el dia 3/3/21, acusadas de violencia contra oficiales de policía totalmente blindados, de destrucción de propiedad pública, y un montón más de irónicas formulacuones. Y la ironía reside en el hecho de que el policía, como un cuerpo ejecutivo estatal puede asaltar libremente, cuando nadie de los oprimidos jamás podría hacerlo asi: violencia profesional, metódica y eficaz, con su objetivo principal todo aquel que se desvía de la normalidad, a los más vulnerables, a el que se atreve a levantar la cabeza y luchar, a luchar contra lo existente y cualquier tipo de poder que genere.

Por nuesta parte, como personas que luchamos por la libertad y defendemos la vida, no podemos dejar de proponer la solidaridad entre todos los reprimidos y explotados, entre todos los luchadores. Hasta que escuchen, hasta que respiren libres.

PD Muchas de las actividades, que solían ser organizadas por personas del espectro político radical más amplio, ahora no pueden realizarse, debido a las restricciones. Por lo tanto, no se están puediendo realizar eventos para apoyar encomicante y cubrir lοs costes judiciales.

Sin embargo, aclaremos aquí que para nosotros la solidaridad no es una condición estéril que se limita al apoyo económico. Por supuesto, el coste económico es claramente una realidad y debemos cubrirlo, pero, sin embargo, creemos que sería un proceso vacío, de carácter procesal, si se quedara solo ahí.La solidaridad es una relación continua, diaria y recíproca en la que elegimos basar y construir nuestras relaciones. En un mundo que promueve la individualidad, la competencia, la internalización de la dificultad y del dolor, optamos por permanecer unidos, con dignidad, fortaleciendo constantemente nuestros vínculos, nutriéndolos, extrayendo fuerzas unos de otros, luchando vigorosamente por una vida sin opresión, explotación, y poder.

Cualquier individuo, grupo o colectivo puede contactarnos en : [email protected]

La Solidaridad es nuestra arma

!Que nadie quede solo en los manos del estado!

Concernant notre arrestation à Patras le 1er mars 2018 et le procès imminent de l'affaire

Le jeudi 1er mars 2018, après la manifestation antifasciste et antinationaliste qui avait été organisée en réponse aux rassemblements au sujet de la Macédoine qui éclataient à cette époque aux quatre coins du pays en semant des propos et des propositions profondément racistes et nationalistes, des affrontements avec la police ont eu lieu en signe de solidarité avec Dino Giagtzoglou, anarchiste emprisonné alors en grève de la faim et de la soif. La police a alors procédé à six

quatre jours dans les conditions déplorables des cellules des services de police de Patras, nous sommes relâchés. Nous sommes soumis aux mesures arrestations.

Après avoir subi des violences physiques et verbales de la part des policiers et avoir passé restrictives suivantes : interdiction de participer à toute réunion ou rassemblement à caractère politique sur tout le territoire, obligation de nous présenter au commissariat deux fois par mois et versement de la somme totale de 7 000 euros. L'obligation de nous présenter au commissariat est toujours valable aujourd'hui, ce qui ne constitue pas une routine particulièrement agréable. Nous devons constamment faire face aux sarcasmes, aux regards durs et de manière générale à la haine des autorités qui, par nature, détestent quiconque désapprouve le monopole de la violence qu'ils possèdent.

Trois ans plus tard, le 03 mars 2021, l'affaire va être entendue par le tribunal pénal avec jury de Kalavrita. Il s'agit certes d'un moment que nous attendions avec impatience, car l'attente n'est agréable pour personne, en particulier lorsqu'elle est liée à des décisions concernant la restriction de vos libertés, mais il s'agit aussi d'un processus au coût financier et psychologique extrêmement important, qui vise à l'épuisement psychologique et physique de ceux qui luttent.

Les charges retenues contre nous sont de nature pénale et délictuelle, tandis que nous sommes appelés à réunir d'ici là une somme importante (6 000 euros d’honoraires d’avocat, plus 1 000 euros de frais de procédure) afin de couvrir les frais de justice et ce, dans une situation difficile et sans précédent, à une époque où tous les aspects de la vie sont momentanément interrompus, où même la survie est un pari pour des millions de personnes qui suffoquent en tentant de faire face à la réalité des interdictions, de la misère et de la mort.

Les circonstances de la pandémie nous mettent toutes et tous dans un état d'insécurité terrible à plusieurs niveaux. Dans le même temps, l'État poursuit sa politique pour le moins criminelle sur le dos de tous ceux qui appartiennent aux classes et aux couches sociales inférieures : il impose des mesures répressives et ne met pas en œuvre le strict nécessaire pour protéger tous ceux qui vivent entassés dans les camps de concentration pour migrants, toutes celles et ceux enfermés dans les prisons et tous ceux qui n’ont ni logement ni nourriture. Il oblige les gens à mourir impuissants - le système de santé publique désintégré étant incapable de prendre soin de celles et ceux qui en ont besoin - tout en nous transférant le fardeau en invoquant la responsabilité individuelle.

Et en parlant de la politique répressive de l'État en pleine pandémie, on ne peut s'empêcher de s'interroger sur quelques exemples récents et flagrants. Comment l'interdiction des rassemblements de plus de quatre personnes lors de journées telles que l'anniversaire de l'École polytechnique ou de l'assassinat d'Alexis Grigoropoulos contribue-t-elle à limiter la propagation de la maladie, alors que le lendemain les gens se pressaient par centaines dans les magasins pour les courses de Noël ? Comment l'orgie de violence policière envers quiconque ose contester ces interdictions absurdes réduit-elle le nombre de cas ? Comment le fait que le monument en mémoire d'Alexis, tué par une balle de police, soit gardé par ses propres assassins le jour anniversaire de son meurtre, peut-il être lié à la gestion d'une pandémie ? Comment les comparutions inutiles, les interventions violentes dans les lieux publics, les attaques contre des locaux et des personnes opérant sur la base de l'autogestion et de l'entraide, les amendes à hauteur d'un salaire mensuel, les villes policières, les perquisitions et incursions épuisantes dans les cellules des détenus, l'arbitraire et les démonstrations de force quotidiens de la part de la police peuvent-ils réduire le nombre de morts dus à la pandémie ?

Les questions sont nombreuses et les réponses aussi complexes qu'elles sont évidentes. Depuis toujours, le pouvoir a besoin de gardes. Des personnes jetables qui, au prétexte de la sécurité des citoyens, protègent ses intérêts à tout prix. Et ce prix est la répression de ceux qui sont en-dessous, de ceux qui mettent en évidence ses zones d'ombre, de ceux qui révèlent les fondations pourries sur lesquelles ce monde est construit, de ceux qui peinent pour produire la richesse dont le pouvoir a besoin pour se reproduire et continuer d'exister.

C'est ainsi que, le 03 mars 2021, nous serons nous aussi jugés pour violence contre des policiers armés, destruction de biens publics et toutes sortes d’autres allégations ironiques. « Ironiques », car la réalité prouve tout autre chose. Elle prouve que la police, en tant qu'organe exécutif de l'État et au nom de la loi, comme le montre également ce qui précède, a la liberté d'user de plus de violence qu'aucune opprimée ni aucun condamné ne le pourra jamais. Et ce de façon professionnelle, méthodique et efficace, et bien évidemment en ayant toujours comme cible principale celui qui dévie de la norme, celui qui a l'air faible, celle qui ose tenir tête

la vie, nous ne pouvons que promouvoir la solidarité entre tous les opprimés, tous ceux qui subissent l'exploitation au quotidien et tous ceux qui luttent. Jusqu'à et lutter, lutter contre le statu quo et tout le pouvoir que celui-ci engendre.

Pour notre part donc, en tant que combattants pour la liberté, en tant que défenseurs de ce qu'ils soient entendus, jusqu'à ce qu'elles se réveillent et respirent librement.

P.S.: De nombreuses actions de la lutte dans son ensemble ont été suspendues en raison de la situation actuelle. Par conséquent, il est difficile de mettre en œuvre les événements visant au soutien financier de l'affaire ou que ceux-ci se déroulent avec une certaine participation. Toute personne, groupe ou collectif qui souhaite nous apporter son soutien peut nous contacter à l'adresse : [email protected]

Nous tenons cependant à préciser que pour nous, la solidarité n'est pas une condition stérile qui se limite au soutien financier. L'écueil financier constitue évidemment une réalité qui doit être assumée. Néanmoins, nous considérons qu'il s'agirait d'un processus dépourvu de contenu et au caractère purement opérationnel s'il en restait simplement là. La solidarité est une relation durable, quotidienne et réciproque sur laquelle nous choisissons de construire nos rapports. Dans un monde qui encourage l'individualisme, la compétition, l'intériorisation des difficultés et de la douleur, nous choisissons d’être solidaires et dignes, et de renforcer constamment nos liens en les nourrissant, en tirant nos forces les un(e)s des autres, en combattant vigoureusement pour une vie sans oppression, sans exploitation et sans pouvoir.

LA SOLIDARITÉ EST NOTRE ARME

AUCUN NI AUCUNE D’ENTRE NOUS SEUL(E) AUX MAINS DE L'ÉTAT

Les accusé(e)s