Στις 8 Ιανουαρίου 2021, ο πολιτικός κρατούμενος Δημήτρης Κουφοντίνας ανακοίνωσε ότι ξεκινά απεργία πείνας στις φυλακές Δομοκού με αίτημα τη μεταφορά του στις φυλακές Κορυδαλλού, στην Αθήνα, όπως ορίζει ο νόμος. Τους προηγούμενους μήνες η κυβέρνηση ψήφισε νομοσχέδιο, το οποίο διαφήμιζε ως φωτογραφικό για την περίπτωση Κουφοντίνα, με το οποίο κρατούμενοι που έχουν καταδικαστεί για τρομοκρατία δεν θα κρατούνται σε αγροτικές φυλακές, δε θα μετάγονται καν, ή θα επιστρέφουν στο προηγούμενο κατάστημα κράτησής τους. Στο σύντροφο Κουφοντίνα όμως δεν εφαρμόστηκε καν αυτό, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί εν είδει εξαίρεσης σε άλλο κατάστημα κράτησης από αυτό που θα έπρεπε να βρεθεί, σύμφωνα με το νόμο, που είχε ψηφιστεί ακριβώς για τον ίδιο. Το γεγονός αυτό τον οδήγησε στην απόφαση να προβεί σε απεργία πείνας, ώστε ζητώντας τη μεταγωγή του ακριβώς, όπως την προέβλεπε ο εν λόγω νόμος, να καταγγείλει τη διαρκή εις βάρος του διαφορετική και εκδικητική μεταχείριση.Η απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα ξεκίνησε μέσα σε ένα πολιτικό περιβάλλον γενικευμένου αυταρχισμού από το κράτος, που αποτυπώνεται και σε μία σειρά αντιδραστικών/συντηρητικών/ακροδεξιών στοχεύσεων από την κυβέρνηση της Ν.Δ. Στοχεύσεις, που έχουν να κάνουν γενικά με την εξόντωση των αγωνιστών/ριών και του ριζοσπαστικού κινήματος αλλά και ειδικά με τον ίδιο τον Δημήτρη Κουφοντίνα, στο πρόσωπο του οποίου η κυβέρνηση εξέφρασε την αντικινηματική της ρητορική. Επιπλέον, η συνθήκη της πανδημίας αποτελεί ιδανική συγκυρία για την επιβολή νέων συσχετισμών σε όλο το εύρος των κοινωνικών κεκτημένων χρόνων, σε πολλά επίπεδα μάλιστα.Η εργαλειοποίηση της υγειονομικής κρίσης, λοιπόν , το εκτεταμένο πολύμηνο αυστηρό lock down ως όχημα –μεταξύ άλλων- και

για την καταστολή κινητοποιήσεων/διαδηλώσεων και η σχετική τρομοκρατία των συνεχόμενων ελέγχων σε πλατείες, δρόμους, γειτονιές και οπουδήποτε, καθιστούσαν, σε συνδυασμό με όλα τα προηγούμενα, τη δημιουργία ενός δυναμικού κινήματος αλληλεγγύης εξαιρετικά δύσκολη.Με κοινό τόπο την αλληλεγγύη και την στήριξη στον αγωνιστή Δημήτρη Κουφοντίνα βρεθήκαμε άτομα και συλλογικότητες από ένα ευρύ φάσμα ιδεολογικών και κοινωνικών αφετηριών. Παρά την πρωτόγνωρη και ακραία συνθήκη απαγορεύσεων μέσα στην οποία αναγκαστήκαμε να υπάρχουμε όλη την περίοδο από την αρχή της απεργίας πείνας, καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε μεγάλες και παραγωγικές συνελεύσεις, αλλά και μια σειρά δράσεων. Οι πρώτες κινήσεις αλληλεγγύης δέχονταν επίθεση χωρίς καν να προλάβουν να γίνουν. Παρόλ’αυτά, η επιμονή του κόσμου οδήγησε σε κάποιες περιφερειακές κινήσεις που άνοιξαν το δρόμο, έστω και εκτός κέντρου, και έθεσαν το ζήτημα της απεργίας πείνας του Δ.Κ στο προσκήνιο (αποκλεισμός σημείου της Λεωφόρου Συγγρού, παρέμβαση στο Mall στο Μαρούσι). Κάθε απόπειρα πορείας αλληλεγγύης στον Κουφοντίνα καταστελλόταν εν τη γενέσει της.Στη συνέχεια, ακολούθησαν παρεμβάσεις σε ενδιάμεσους θεσμικούς παράγοντες με στόχο την άσκηση ευρύτερης πίεσης, έτσι ώστε, δεδομένης της μιντιακής ομερτά, να αποσπάσουμε κάποια δημόσια τοποθέτηση σχετικά με το ζήτημα (γραφεία του Δικηγορικού και του Ιατρικού Συλλόγου, κεντρικά γραφεία της ΕΣΗΕΑ και γραφεία της Διεθνούς Αμνηστίας).Στην κλιμάκωση της απεργίας πείνας αποφασίστηκαν κινήσεις υψηλής πολιτικής στόχευσης, όπως η παρέμβαση εν είδη μίνι πορείας έξω απ’ την Αμερικάνικη Πρεσβεία, αλλά και στο σπίτι της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου.Παράλληλα, στην Αθήνα, το κέντρο κρίθηκε κατάλληλο να αποτελέσει σημαντικό πεδίο διεκδίκησης της ύπαρξής μας. Έτσι, πραγματοποιήθηκαν 7 συνολικά πανελλαδικές συγκεντρώσεις στο κέντρο της πόλης, στα Προπύλαια, ξανά και ξανά. Κατά τη διάρκεια αυτών, η Αθήνα γνώρισε μέρες πρωτοφανούς καταστολής (δεκάδες προσαγωγές, συλλήψεις και πρόστιμα). Το κέντρο ήταν καθημερινά στρατιωτικοποιημένο, με αστυνομικές δυνάμεις σε κάθε στενό μιας μεγάλης περιμέτρου γύρω απ’ το σημείο του καλέσματος, με Διμοιρίες ΜΑΤ/ ΥΜΕΤ, ομάδες ΔΕΛΤΑ-ΔΙΑΣ-ΟΠΚΕ, αλλά και αύρες απλωμένες στο χώρο συγκέντρωσης, με ελικόπτερο και drones να ίπτανται για να εντοπίζουν τα σημεία προέλευσής μας.Παρόλα αυτά, παρά τους ασφυκτικούς ελέγχους, παρά τις υπέρμετρες αστυνομικές δυνάμεις και την άγρια επίθεση των μπάτσων, παρά τα δακρυγόνα, το ξύλο, τις προσαγωγές, τα πρόστιμα και τις συλλήψεις, προοδευτικά ο κόσμος όχι μόνο δε μειωνόταν στις πανελλαδικές αλλά αυξανόταν.

Ήταν η αποφασιστικότητα, η αυταπάρνηση, το πείσμα και η συντροφικότητα εκείνα που έκαναν τον κόσμο να λέει ότι θα είναι εδώ κάθε νέα φορά, κάθε βδομάδα, κάθε μέρα αν χρειαστεί, μέχρι να δικαιωθεί ο σύντροφος απεργός πείνας.

Ειδική αναφορά πρεπει να κάνουμε και στους συντρόφους και τις συντρόφισσες που σήκωσαν το βάρος για δυναμικές κινήσεις με υψηλή πολιτική στόχευση αλλά και δεδομένο κόστος συλλήψεων και προστίμων, όπως οι δύο καταλήψεις στο Υπουργείας Υγείας (65 συλλήψεις συν 300E πρόστιμο σε κάθε συλληφθέντα/είσα) και στο Υπουργείο Πολιτισμού (35 συλλήψεις συν 300E πρόστιμο σε κάθε συλληφθέντα/είσα). Στο ίδιο κλίμα αντιλαμβανόμαστε και την πρωτοβουλία να πραγματοποιήσουμε πορεία-παρέμβαση στα κεντρικά γραφεία της ΝΔ στο Μοσχάτο (115 συλλήψεις συν 300 πρόστιμο σε κάθε συλληφθέντα/είσα). Θεωρούμε πως οι κινήσεις αυτές υπήρξαν σταθμός κατά την εξέλιξη της απεργίας πείνας, τουλάχιστον για τα δεδομένα της Αθήνας, πως έδωσαν εξαιρετική ώθηση στο κίνημα αλληλεγγύης και πως έδωσαν το μήνυμα ότι ακόμα κι αν οι αντιστάσεις μπορεί να έχουν κόστος, έχουν όμως και αποτέλεσμα. Και αυτό το αποτέλεσμα είναι που τις κάνει να αξίζουν τον κόπο και να έχουν τη θέση τους εντός του αγώνα.

Τέλος, καταφέραμε να διατηρήσουμε την πολιτική μας αυτονομία και το ριζοσπαστικό πρόσημό μας με το μεγάλο κεντρικό πανό με το γνωστό «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη», που μπορεί να έχει πολλαπλές σημάνσεις και αναγνώσεις. Σε περισσότερες από μια περιπτώσεις το μπλοκ της συνέλευσης είχε φτάσει να αριθμεί από 5.000 ως 7.000 κόσμο σε καθημερινή βάση και μετά τη λήξη της πορείας στην Ομόνοια, αυτονομήθηκε και κατευθύνθηκε Εξάρχεια. Η επανοικειοποίηση της περιοχής, μετά από μήνες κυριαρχίας των κρατικών συμμοριών, ενίσχυσε περαιτέρω τη συλλογική μας αυτοπεποίθηση

ενδυναμώνοντάς μας περισσότερο. Η δυναμική που αναπτύχθηκε τις μέρες αυτές με την καθημερινή παρουσία χιλιάδων διαδηλωτών, είχε ως αποτέλεσμα τη γενίκευση της ακραίας καταστολής, κάτι το οποίο δε σταμάτησε τον κόσμο απ’ το να κατέβει ακόμη πιο μαζικά στο δρόμο.

Μέσα σ’ αυτές τις 65 μέρες που διήρκησε η απεργία πείνας του συντρόφου Δ.Κ, πραγματοποιήθηκαν περισσότερες από 200 συλλήψεις και επιβλήθηκε ακόμη μεγαλύτερος αριθμός προστίμων. Οι συλλήψεις αφορούν σε 3 - 4 κατηγορίες ( απείθια, διάδοση κορωνοιού Covid-19, παρεμπόδιση/διατάραξη κυκλοφορίας και - σε κάποιες περιπτώσεις- αντίσταση κατά της αρχής). Κάθε σύλληψη επιβαρύνεται επιπλέον και από πρόστιμο 300 ευρώ, για παραβίαση μέτρων σχετικών με την πανδημία.Η συνέλευση αλληλεγγύης στον Δημήτρη Κουφοντίνα έχει πάρει την απόφαση να αντιμετωπίσει συλλογικά τους δικαστικούς αγώνες και τα δικαστικά έξοδα που βαραίνουν πλήθος αγωνιστών και αγωνιστριών, οι οποίοι συνελήφθησαν στις διαδηλώσεις και τις παρεμβάσεις που οργανώθηκαν, καλέστηκαν και πραγματοποιήθηκαν από τη συνέλευση. Είναι για εμάς ζήτημα αξιακό να μην αφεθεί κανένας σύντροφος και καμία συντρόφισσα μόνοι τους με το βάρος των διώξεων, των δικαστικών εξόδων και των προστίμων που επιβλήθηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια της απεργίας πείνας και που το μέγεθός τους μας εισάγει σε μια νέα κατασταλτική περίοδο, την οποία οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε όσο πιο συλλογικά γίνεται.

ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ,ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

Συνέλευση αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα

On January 8, 2021, the political prisoner Dimitris Koufontinas announced that he is going on hunger strike in Domokos prison, demanding his transfer to Korydallos prison, in Athens, as defined by the law.

In recent months, the government has passed a bill, which was advertised as photographic for Koufontinas’ case, according to which prisoners convicted of terrorism will not be held in rural prisons, will not even be transferred, or they will be returned to their previous detention facility.

However, not even this was applied on comrade Koufontinas, resulting in him being transferred - as an exception - to a different detention facility than the one he was supposed to according to the law that had passed precisely for him. This fact led him to the decision to go on a hunger strike, so that - by requesting his transfer exactly as provided by the law - he would denounce the constant different and vengeful treatment against him.

Dimitris Koufontinas’ hunger strike began in a political environment of general authoritarianism by the state, which was also reflected in a number of reactionary/ conservative / far-right targets set by the ND( New Democracy) government. Targets that have to do with the extermination of the militants and the radical movement in general, but also specifically with Dimitris Koufontinas himself, to whom the government expressed its anti-movement rhetoric.

In addition, the pandemic is an ideal opportunity to impose new correlations across the full range of social aquis, on many levels.

Therefore, the instrumentalization of the health crisis, the extensive and strict lockdown as a vehicle for the suppression of mobilizations/ demonstrations, along with the relative terrorism of the continuous controls in the squares, the streets, the neighbourhoods or anywhere else - combined with all of the above - made it extremely difficult to create a dynamic solidarity movement.

Finding common ground on solidarity and support for the fighter D.K., we - individuals and collectives from a wide range of ideological and social starting points- came together. Despite the unprecedented and extreme condition of prohibitions and restrictions, in which we were forced to exist throughout the whole period, from the beginning of the hunger strike, we managed to hold large and productive assemblies, as well as perform a series of political acts.

At first, any attempt of solidarity action was brutally attacked before it could even begin. However, people’s persistence led to some regional moves that paved the way, even outside the city center, and raised the issue of the hunger strike ( blockade of Syngrou Avenue, intervention at the Mall in Marousi ).

Furthermore, in order to exert wider pressure through intermediate institutional actors and - given the press ‘’omertà’’ - to extract any kind of public statement around the issue, we intervened outside the headquarters of the Athens Bar Association and the Athens Medical Association, the headquarters of the Journalists’ Union of Athens Daily Newspapers and the headquarters of the Amnesty International-Greece.

As the hunger strike escalated, high-level political targeting was decided, such as the interventions outside both the U.S Embassy (in a kind of mini-march) and Katerina Sakellaropoulou’s ( President of the Hellenic Republic) house. At the same time, in Athens, the city center was considered appropriate to be an important field for claiming our existence.

Therefore, we held seven (7), in total, nationwide demonstrations in the centre of the city, at the Propylaea, again and again, during which Athens faced days of unheard-of repression (dozens were detained, arrested and fined). The center of the city was militarized every day, with police forces in every alley of a large perimeter around the gathering point, with riot police (MAT/YMET) and rapid reaction force (DELTA) squads, but also with water cannons spread inside the concentration area and even with a helicopter and drones flying above to locate our points of origin.

Nevertheless, despite the suffocating controls, the excessive police forces and the savage attack by the cops, despite the tear gas, the beating, the arrests and the fines, the protesters not only did not decrease, but gradually increased. It was determination, self-denial, perseverance and camaraderie that made people say they would be there every week, every day if needed, until our comrade on hunger strike was vindicated.

Special mention must go to the comrades who lifted the weight of dynamic, high-level political targeting moves (arrest was a given), such as the two squats in the Ministry of Health ( 65 arrests plus 300 euros fine each) and in the Ministry of Culture (35 arrests plus 300 euros fine each).

The same goes for those who participated in the demonstration outside the headquarters of the New Democracy Party, in Moschato (115 arrests plus 300 euros fine each).

We consider these acts to have been a milestone in the course of the hunger strike, in Athens at least. They gave an extraordinary impetus to the solidarity movement and also delivered the message that resistance may have its cost, but it also has a resulting effect. And it is exactly this effect that makes it worthwhile.Finally, we managed to maintain our political autonomy and our radical sign with the well-known ‘’I was born November 17’’ written on our large central banner, which can have multiple readings. In more than one occasions, the assembly bloc numbered from 5000 up to 7.000 people on a daily basis and after the end of the demonstration it became autonomous and directed towards Exarchia. Re-appropriating the neighbourhood after months of state gang domination enhanced our collective self-confidence, further strengthening us.

The momentum developed by the daily presence of thousands of protesters resulted in the generalization of extreme repression, something that didn’t t stop people from descending en masse on to the streets.

During the 65 days comrade’s hunger strike lasted, more than 200 arrests were made and even more fines were issued. Those arrested are facing 3 - 4 charges (disobedience, spreading of the coronavirus, traffic obstruction/disruption and – in some cases- resisting arrest ). Each arrest is additionally charged with a fine of 300euros for violating pandemic-related restrictive measures.

The Solidarity assembly with Dimitris Koufontinas has decided to collectively face the litigations and the legal expenses that weigh a great number of comrades who were arrested during the demonstrations and the interventions organised, called and held by the assembly. It is a matter of principle for us that no comrade is left alone to carry the burden of persecution, legal costs and fines that were imposed during the hunger strike, and whose size introduces us to a new era of repression, which we must confront as collectively as possible.

NOBODY LEFT ALONE IN THE HANDS OF THE STATE
SOLIDARITY IS OUR WEAPON

Solidarity assembly with the hunger striker Dimitris Koufontinas