ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΜΑΣ ΓΙΑΝΝΗ ΔΗΜΗΤΡΑΚΗ

Από τις 24/5, ο σύντροφός μας, ο φίλος μας, ο πολιτικός κρατούμενος, ο αναρχικός Γιάννης Δημητράκης βρίσκεται στο νοσοκομείο Λαμίας, βαριά τραυματισμένος από την δολοφονική επίθεση που υπέστη στις φυλακές Δομοκού. Την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο φαίνεται πως ο Γιάννης διέφυγε τον κίνδυνο που διέτρεξε η ζωή του τις πρώτες ώρες, όμως τα χτυπήματα που δέχτηκε του έχουν προκαλέσει πολλαπλά αιματώματα στο κεφάλι επηρεάζοντας βασικές λειτουργίες του εγκεφάλου του. Όταν, την Κυριακή 30/5, δεκάδες αλληλέγγυες και αλληλέγγυοι βρεθήκαμε έξω από το νοσοκομείο της Λαμίας για να φωνάξουμε συνθήματα λίγα μέτρα μακριά από το παράθυρο του δωματίου του και να του συμπαρασταθούμε, ο Γιάννης δεν ήταν σε θέση να μας ακούσει. Η κατάστασή του από τότε φαίνεται πως βελτιώνεται όμως απαραίτητη προϋπόθεση για να αποκατασταθεί πλήρως η υγεία του συντρόφου είναι η πλήρης και συνεχής παρακολούθησή του από ειδικούς γιατρούς και θεραπευτές για αρκετούς μήνες. Προϋπόθεση που προφανώς δεν πληρείται σε περιβάλλον φυλακής.

Μέσα σε αυτή την κρίσιμη συνθήκη, τα καθάρματα της κυβέρνησης της ΝΔ, οι δολοφόνοι κρατουμένων Μ. Χρυσοχοΐδης, Σοφία Νικολάου και οι υφιστάμενοί τους, αφού καταρχήν επιχειρούν να υποβαθμίσουν και να αποσιωπήσουν το γεγονός, αποφασίζουν την Πέμπτη 3/6 την μεταφορά του Γιάννη Δημητράκη πίσω στις φυλακές Δομοκού και μάλιστα σε κελί απομόνωσης , λόγω υγειονομικών μέτρων(!). Η μεταφορά του συντρόφου μας εκεί, με τις εγκεφαλικές του λειτουργίες σε άμεσο κίνδυνο, είναι μια δεύτερη απόπειρα δολοφονίας του. Οι φυλακές Δομοκού -που προορίζονται στο άμεσο μέλλον να είναι πειθαρχικές φυλακές («τύπου Γ») για τους πολιτικούς και τους απείθαρχους κρατούμενους- δεν πληρούν ούτε στο ελάχιστο τις προϋποθέσεις για περίθαλψη και ανάρρωση ενός κρατούμενου σε τόσο σοβαρή κατάσταση. Στην παραλίγο κρατική δολοφονία του Δημήτρη Κουφοντίνα, που κι αυτός πασχίζει να ανακάμψει μετά την πρόσφατη απεργία πείνας στις άθλιες συνθήκες της ίδιας φυλακής, έρχεται να προστεθεί και η απόπειρα σε βάρος του Γιάννη. Ως συνέλευση αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους και τους διωκόμενους αγωνιστές, ως κίνημα αλληλεγγύης εν γένει, είμαστε και πάλι αποφασισμένοι και αποφασισμένες να μην αφήσουμε τον σύντροφό μας έρμαιο στα αιματοβαμμένα χέρια τους. Τίποτα δεν πρέπει να μείνει αναπάντητο, κανείς από τους υπεύθυνους της ολοένα και εντεινόμενης θανατοπολιτικής που εξαπολύουν δεν πρέπει να μείνει έξω από το στόχαστρό μας.

Ως συνέλευση πάντα προσπαθούμε να βλέπουμε το ζήτημα των φυλακών, όχι αποκομμένο αλλά ως ακριβώς κομμάτι της «μεγάλης εικόνας» του κοινωνικού και πολιτικοοικονομικού γίγνεσθαι. Με τον ίδιο τρόπο αντιλαμβανόμαστε τους πολιτικούς κρατούμενους καταρχήν ως συντρόφους αλλά και αιχμάλωτους ενός κοινωνικού-ταξικού πολέμου που μαίνεται διαχρονικά στον βάρβαρο καπιταλιστικό κόσμο. Με τον ίδιο τρόπο αντιλαμβανόμαστε την κρατική πολιτική που αφορά τις φυλακές, το νομικό και το σωφρονιστικό σύστημα, καταρχήν ως ταξικά προσδιορισμένα αλλά και κομμάτι της συνολικής κρατικής πολιτικής στην οικονομία, την υγεία, την παιδεία , το περιβάλλον. Σε όλα αυτά τα πεδία το κεφάλαιο και το κράτος επελαύνουν σε ολοένα και περισσότερο νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση, επιχειρώντας να κατεδαφίσουν ότι έχει απομείνει ως εμπόδιο στην άκρατη καπιταλιστική ανάπτυξη. Παράλληλα, επιχειρώντας να καταπνίξουν κάθε φωνή και χώρο αντίστασης, να πνίξουν στη λήθη κάθε επαναστατική προοπτική και παράδοση. Να εδραιώσουν με την προπαγάνδα και την βία την κυριαρχία τους. Υπό το γενικό αυτό πρίσμα, τα γεγονότα και η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές είναι για μας κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα, λίγο έως πολύ ένα καθρέφτισμα της κατάστασης και εκτός των τειχών.

Το πρωτοφανές σε αγριότητα γεγονός του άγριου ξυλοδαρμού του Γιάννη Δημητράκη, ενός επί πολλά χρόνια πολιτικού κρατούμενου, όχι από σωφρονιστικούς υπαλλήλους αλλά από συγκρατούμενούς του, πρέπει κατά τη γνώμη μας να αναλυθεί με πολιτικά εργαλεία, τα εργαλεία με τα οποία επιχειρούμε να αναλύουμε όλα τα γεγονότα της κοινωνικής σφαίρας που εκτυλίσσονται γύρω μας. Δεν το βλέπουμε ως ένα γεγονός από αυτά που «συμβαίνουν στις φυλακές», όπως με θράσος δήλωσε ο διευθυντής των φυλακών Δομοκού. Δεν πρόκειται για έναν καυγά. Τα δολοφονικά χέρια που χτύπησαν τον σύντροφό μας, επειδή αυτός έπραξε το αυτονόητο για έναν ανυπότακτο αντιεξουσιαστή να υπερασπιστεί ακόμα και με κίνδυνο της ζωής του τον αδύναμο έναντι του ισχυρού, δεν θα σηκώνονταν αν δεν είχαν -έμμεσα ή άμεσα- την σιγουριά και την ασφάλεια της κρατικής αιγίδας. Οι βρώμικες μικροεξουσίες του κόσμου της φυλακής, στις οποίες ένας αναρχικός κρατούμενος δεν μπορεί να διανοείται να συμμετέχει, δεν θα λειτουργούσαν ανενόχλητα ως παρακρατική μαφία, ελέγχοντας με κάθε τρόπο τις φυλακές προς ίδιον όφελος, προς εξυπηρέτηση της υπηρεσίας αλλά και τελικά της κρατικής πολιτικής.

Ιδεολογικά η κυβέρνηση επιχειρεί να ταυτίσει την «τρομοκρατία» με τα ειδεχθή εγκλήματα και να εμφανίσει τις αγωνιστικές επιλογές σαν συγκοινωνούντα δοχεία με το οργανωμένο έγκλημα. Η αξιακή και υλική σύγκρουση του Γιάννη που δεν δίστασε να αναμετρηθεί με τμήμα του πιο ειδεχθούς οργανωμένου εγκλήματος αποτελεί ακόμα ένα κουρέλιασμα του κρατικού αφηγήματος για αυτό και συγκαλύπτεται από την κυβέρνηση. Δυο κόσμοι συγκρούστηκαν στις 24 Μάη. Ο κόσμος της αλληλεγγύης, της ανιδιοτέλειας, της ισότητας με τον κόσμο της βαρβαρότητας, της κτηνωδίας και της εξουσίας.

Αν για κάποιους δεν είναι προφανές πως η κανιβαλιστική - εξουσιαστική βία, οι παρακρατικές και μαφιόζικες μέθοδοι επιβολής και πλουτισμού είναι εν γένει ένα πρωτογενές παράγωγο του καπιταλιστικού κόσμου , διαπλεκόμενο με την κρατική πολιτική, σε ένα κλειστό περιβάλλον όπως της φυλακής, όπου όλα ελέγχονται ασφυκτικά, τα πράματα φαντάζουν αρκετά πιο απογυμνωμένα. Τα τσιφλίκια, οι ομάδες εξουσίας και οι διάφορες μαφίες των φυλακών, δεν μπορεί παρά να δρουν υπό την αιγίδα του κράτους και ξεκάθαρα προς όφελος του. Είτε ασυνείδητα είτε συνειδητά. Καταπνίγοντας πολλές φορές κινητοποιήσεις, διεκδικήσεις, συλλογικοποιήσεις, μέσω του ελέγχου και του κατακερματισμού του πληθυσμού των φυλακών σε όλη την επικράτεια.

Είναι βέβαιο πως οι ηθικοί αυτουργοί αυτής της βάναυσης επίθεσης στο σώμα του Γιάννη Δημητράκη, οι υπεύθυνοι της φυλακής και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι, θα τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση που οι φυσικοί αυτουργοί, τα πρωτοπαλίκαρα της μαφίας που οι ίδιοι εκτρέφουν, επιχείρησαν να «τελειώσουν» έναν αναρχικό αγωνιστή που μέσα σε δυο και πλέον δεκαετίες έχει δώσει αγώνες σε κάθε πεδίο του κοινωνικού-ταξικού πολέμου. Έναν αναρχικό αγωνιστή που πρωτοστάτησε και στην εξέγερση στις φυλακές Μαλανδρίνου το 2007 και που πάντα πάλευε για τη συσπείρωση της κοινότητας των πολιτικών κρατουμένων, τη όσμωση τους με όσο το δυνατόν μεγαλύτερα κομμάτια του πληθυσμού των φτωχών προλεταρίων και ανυπότακτων κρατουμένων και την αγωνιστική διεκδίκηση εντός των τειχών.

Όλοι οι υπεύθυνοι , από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, για αυτή την δολοφονική επίθεση στον Γιάννη Δημητράκη, το γνωρίζουν ήδη καλά, εδώ και δεκαετίες, πως κανένας και καμία πολιτικός/ή κρατούμενος/η δεν είναι μόνη και μόνος. Η άποψη πως το αναρχικό αντιεξουσιαστικό κίνημα, τα κινήματα αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους, η ίδια η κοινότητα των πολιτικών κρατουμένων στην Ελλάδα (τα μέλη της οποίας σκόπιμα τα τελευταία χρόνια διασπείρεται από τους υπεύθυνους σε διάφορες φυλακές ώστε να δυσχεραίνεται η επαφή τους) βρίσκονται στη δίνη της ύφεσης, του κατακερματισμού και της εσωστρέφειας αλλά και στο κέντρο της λυσσαλέας κατασταλτικής επίθεσης κράτους και κεφαλαίου, μπορεί να ανταποκρίνεται σε μια πραγματικότητα που όλοι και όλες βιώνουμε όμως αυτή είναι και η πραγματικότητα που εχθρευόμαστε και οφείλουμε να ανατρέψουμε. Οφείλουμε να ξαναπιάσουμε το νήμα της επαναστατικής μνήμης που με τόσο λύσσα επιχειρούν να κόψουν, να συσπειρωθούμε, να ξανακάνουμε την αιχμή της αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους φόβητρο για τους κρατούντες , τους ισχυρούς και τα τσιράκια τους. Ώστε ποτέ ξανά να μην διανοηθεί κανείς πως ένας πολιτικός κρατούμενος αλλά και ο οποιοσδήποτε ανυπότακτος ή απλά ανυπεράσπιστος κρατούμενος μπορεί να πέφτει θύμα τρομοκρατίας και δολοφονικής βίας από οποιονδήποτε κρατικό ή παρακρατικό μηχανισμό. Ο αγώνας της αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους και ενάντια στον θεσμό της φυλακής είναι μέρος του συνολικού αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο.

Άμεση μεταφορά του συντρόφου μας σε εξειδικευμένο κέντρο αποκατάστασης

Κάτω τα χέρια από τους πολιτικούς κρατούμενους

Αλληλεγγύη και δύναμη στον αναρχικό αγωνιστή Γ. Δημητράκη

Συνέλευση αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, φυγόδικους και διωκόμενους αγωνιστές

On the murderous attack against anarchist comrade Giannis Dimitrakis

Since 24/05, our friend and comrade, anarchist political prisoner Giannis Dimitrakis is being hospitalized at Lamia with heavy injuries from the murderous attack against him at Domokos prison. At the very moment, it appears that Giannis has overcomed the danger of the first hours. The injuries that he sustained however, have caused multiple hematomas in the head that influence basic functions of his brain. On Sunday 30/05, many of us gathered outside of the hospital of Lamia. We shouted slogans just a few meters away from his bedroom window to express our solidarity, even though Giannis could not hear us. Since then, his state seems to be improving. For his health to be fully restored, however, continuiing monitoring from specialized medical personell is required for several months. It is obvious that such care cannot be given in the prison environment.

In this critical condition, the scumbags of the New Democracy government, the murderers of prisoners, Michalis Chrisochoidis, Sofia Nicholaou and their substitents, after trying to downgrade and even withhold the incident, decided on Thursday 03/06 the transport of Giannis Dimitrakis back to Domokos prison, going as far as to place him in an isolation cell for covid prevention purposes. The transfer of our comrade there, while his brain functions remain in immediate danger, is basically like a second murder attempt against him. Domokos prison is scheduled to soon become a discipline prison (type C) for political and undisciplined prisoners, although the prison does not fulfill the requirements to support decent health care that is needed for the recovery of a prisoner with such heavy injuries. After the near murder of Dimitris Koufontinas by the government, while he struggles to recover from his recent hunger strike in the same miserable conditions of the same prison, the murderous attack on Giannis is added to this equation as well. As Assembly of Solidarity with political prisoners and persecuted fighters, and as a solidarity movement in general, we are determined not to let our comrade helpless in their blood stained hands. Nothing can stay unanswered, not one of the death policy managers can be left in peace. As an assembly we generally try to see the issue of prisons system not separated but as a part of the big picture of the social and political issue. In the same way, we see the political prisoners as comrades first, but also as captives of the social-class war that always festers in this cruel capitalist world. In the same way, we understand the legal and prison system, firstly as a state policy determined by the class war, but also as a part of the total policy of the economy, health, education and environment as well. In all these fields, state and capital are moving in a neoliberal approach, attempting to demolish what is left as an obstacle in the way of capitalist development. At the same time, they try to silence every voice of resistance and drown every revolutionary prespective and tradition in sorrow. They use propaganda in order to strengthen their violence and dominance policy. Keeping that in mind, we consider both the specific events and the general state of the Greek prison system as social and political events that mirror the situation outside of prison as well.

The assault on Giannis Dimitrakis, a political prisoner for many years, carried out not by prison officers but by fellow prisoners, is unprecedented in brutality. It has to be analysed with political criterias, the criterias on which we try to base our analysis of every fact of the social life that takes place around us. We can't see this attack as simply another typical prison incident, like as the prison principal of Domokos described it. This was not just another conflict between prisoners.

Those that hit our comrade with murderous intent, did so because he did what is self evident for any antiauthoritarian: he defended the weak against the strong, even if it ment putting his life at risk. They would not have done so however, without the tolerance of state power. Without state tolerance, the dirty micropowers of the prison world, in which an anarchist would never participate, wouldn’t act undisturbed as a mafia group, controlling every aspect of prison for their own benefit as well for the benefit of service and state policy.

The government equates terrorism with common vicious crimes in an attempt to diminish the struggle and identify it with organized crime. Giannis stood against the most vicious part of organized crime, in a moral, as well as practical manner. In that way, the state's narrative was once again shattered and that is why the government has been covering up the incident. Two different worlds collided at the 24th of May. The world of solidarity, selflessness and equality clashed against the world of cruelty and authority.

The cannibalistic and authoritarian violence, the parastatal and mafia methods of enforcement and enrichment, those are derivatives of the capitalist world, entangled with state policy. Ιn a closed environment like prison, where everything is under heavy and strict control, this is even more obvious. The small groups of power and the various prison mobs act under a tolerance regime in favor of the state. All around Greece their function strengthens the controlling and fragmenting of prisoners, stifling every attempt of struggle, any demands and acts of collectivization.

It is clear that the prison managers and their political superiors are the moral accessories of this brutal attack against Giannis Dimitrakis. They must be very satisfied that members of the prison mafia, a creation of their own, tried to end an anarchist that has been giving many struggles, for almost 2 decades now, in every aspect of the social and class war. An anarchist that was in the front lines of the prison riot in Malandrinos at 2007, who has always fought for the unity of all political prisoners and their connection with the poorer proletarians, as well as unruly prisoners, for raising claims inside prison.

Every person responsible for this attack against Giannis Dimitrakis, from first to last, must already know that no political prisoner stands alone. It has been so for decades. Some claim that the anarchist movement, the solidarity assemblies for political prisoners as well as the political prisoners community in Greece (the members of which are intentionally spread around in different prisons, in order to lose contact with each other) is in recession and frangmentation and under brutal government attack. This may be true but that is the reality we have to face and overcome. We need to rediscover the revolutionary memory that they so want to stifle, get back to our feet and make political prisoners solidarity something they fear. We should never let anyone think that a political prisoner or any other unruly prisoner can become a victim of terrorism and vicious attack from any state or parastatal mechanism. The struggle of solidarity with political prisoners, as well as the struggle against the prison institution in itself, is part of the general struggle against state and capital.

IMMEDIATE TRANSFER OF OUR COMRADE IN A SPECIAL REHABILITATION CENTER HANDS OFF POLITICAL PRISONERS

SOLIDARITY AND STRENGHT WITH GIANNIS DIMITRAKIS

Assembly of Solidarity with political prisoners and persecuted fighters