The co-operative queer space Dama Koupa (Q<3) opened in June of 2021 following the collectivization of individuals living in Heraklion, individuals that demand their presence in the city's spaces and everyday life, spaces filled with patriarchal social residues. With its current composition being the same for some time now, the need for a self presenting text occurred, in order for us to present ourselves, our collective mobilization and the people who currently engage with our space.

In a patriarchal heteronormative society that rejects anything considered different or non-functional for it (the cretan micro-society being among the countless examples) the need for us to have the time and space to hang out, meet each other and talk in a place where we are able to breathe and be comfortable became apparent. One of the reasons of our political common ground was our vital need for an exclusively queer, self-organized space to exist. In the political and social state of heraklion, where "queer-friendly spaces" are limited and not inclusive or safe enough for us, the existence of such a place where we don't have to constantly explain or stand up for ourselves or feel restricted seemed very important. At the same time we desire to have a community that allows us to talk about our shared or not shared experiences, to be vulnerable without feeling the need to appear strong, to support and take care of eachother. We collectivize with the purpose of creating relationships of solidarity, empowerment, and companionship.

Our political desire is to do things by us for us, not for profit, in non-hierarchical terms, horizontal processes and with the tools of self-organization and co-construction. What is important in this process is to take time to get to know each other in depth as an assembly and (non)identities, to commit to  the - oppressive for us-  condition of rent and to give space to other collectivizations around topics such as sexuality, gender identity, anti-capitalist action and others. It is clear to us that paying rent is not an ideal situation due to the financial burden and the give and take with the ownership of the space. However, it was chosen due to a lack of tools combined with our limited potential to occupy one of the city's spaces that are abandoned and empty of life. It is also clear to us that the space is not a shop, and does not coincide with profit and customer logic. That's why we don't feel compelled to serve anyone, especially if they're triggering , making us uncomfortable, violating our boundaries, or we just don't want to. The bar is run by a suggested free contribution and the support is for the maintenance of the space.

The topic of interest of the assembly is not exclusively gender, although it is a primary issue of the oppression and the reproduction of constructs on its own. Considering gender as a social construct, we are suffocated within the performances of a dipole that we are called to satisfy. We try - both inside and outside the assembly - to discover our genders in other terms, more viable for us and coming from our desires. And we want to collectivize with other people who, when we find ourselves at an impasse or trapped in these embodied gendered performances, will be there for us to unblock each other, with care and without criticism that make us revive the Greek (Christian) patriarchal culture.

Besides gender which is the initial cause for our collectivization, we met to discuss other oppressions that affect our lives in multiple ways: the capitalistic obligation of being socially and working-wise functional, which often means hard working, mentally and physically “healthy” and able-bodied.
We claim the space to be free of these capitalist elements and be one where all our social dysfunctions arise unapologetically. So, we try not to have elements and people that reproduce the suffocation we grew up feeling: comments on people's bodies, cognitive or mental state and “health” or substances that people do or do not consume - especially when it is commented “for their own good”- are equally unwelcome and intrusive, and opposed to what we want to build in our space and assembly. 

As a continuation of anti-authority reasoning, we also recognize the position/oppression of non-human animals and many of us choose not to consume them and their derivatives(products). We are collectively interested and most of us are in a way committed to the anti-speciest movement. So, we are constantly discussing it, it remains something we are processing without having it fully covered yet and we are all together constructing our existence and patterns of life around it as much as possible. For us, anti-speciesism is not only about consumption or/and use of non-human animals and their products, but it is a way of living politically that goes beyond the aspects above and is not limited exclusively to them. However, because it is important for us not to experience triggers in this part, regardless of what each (human) creature consumes in its daily life, we do not feel comfortable with corpses entering the space - neither during an event nor when we are just chilling there.

Last and not least, we also see this text as an invitation for any being who might be interested in the themes or processes described, wanting to collectively and horizontally reflect within a queer formation addressing all the issues mentioned above. At the same time, we are open to the usage of the space by other feminist/queer collectives of the city:  It has already occurred during the first year of Dama Koupa’s operation, and it is something that will continue to occur.

GAY, TRANS, LESBIANS, PRIESTESSES OF DISGRACE,

WE ARE PROUDLY THE SHAME OF THE NATION

Queer Collective Dama Koupa Q

Το αυτοδιαχειριζόμενο queer στέκι Ντάμα Κούπα άνοιξε τον Ιούνιο του 2021, έπειτα από τη μαζική συλλογικοποίηση ατόμων που ζουν στο Ηράκλειο και διεκδικούν την παρουσία τους στους χώρους της πόλης και της καθημερινότητας που είναι εμποτισμένοι με τα πατριαρχικά κοινωνικά κατάλοιπα. Με την τωρινή σύσταση του στεκιού να είναι σταθερή για κάποιο διάστημα ανέκυψε η ανάγκη δημιουργίας ενός κειμένου που μας ορίζει, για την παρουσίαση της συλλογικοποίησης μας και του κόσμου που προσεγγίζει το στέκι στο παρόν.

Σε μια πατριαρχική, ετεροκανονική κοινωνία που απορρίπτει κάθε τι το διαφορετικό και μη λειτουργικό για αυτή (η κρητική μικροκοινωνία συγκαταλέγεται στον ατελείωτο κατάλογο τέτοιων παραδειγμάτων) γεννήθηκε η ανάγκη να βρίσκουμε το χρόνο και το χώρο να μαζευόμαστε, να γνωριζόμαστε και να συζητάμε, σε μέρη που αναπνέουμε καλύτερα. Ένας από τους λόγους που συναντηθήκαμε πολιτικά ήταν η ζωτική για εμάς ανάγκη να υπάρξει ένας εξ ολοκλήρου queer χώρος στην πόλη, με χαρακτηριστικά αυτοδιαχείρισης. Στην κοινωνική σύσταση της επαρχίας του Ηρακλείου που οι "queer friendly" χώροι είναι ελάχιστοι και ούτε αυτοί είναι συμπεριληπτικοί ή ασφαλείς για εμάς, μας φαίνεται πολύ σημαντική η ύπαρξη ενός τέτοιου μέρους, στον οποίο να μην πρέπει συνεχώς να εξηγούμαστε ή να υπερασπιζόμαστε τα εαυτά μας και να περιοριζόμαστε. Ταυτόχρονα επιθυμούμε να έχουμε μια κοινότητα στα πλαίσια της οποίας να μπορούμε να μοιραζόμαστε κοινά ή μη βιώματα μεταξύ μας, να μπορούμε να είμαστε ευάλωτα χωρίς να μας απασχολεί το να φανούμε δυνατά, να αλληλοστηριζόμαστε και να αλληλοφροντιζόμαστε. Συλλογικοποιούμαστε δηλαδή με στόχο να δημιουργήσουμε σχέσεις αλληλεγγύης, ενδυνάμωσης και συντροφικότητας.

Η πολιτική μας επιθυμία είναι να κάνουμε πράγματα από εμάς για μας, που δεν έχουν ως πρόταγμα το κέρδος, με μη ιεραρχικούς όρους, οριζόντιες διαδικασίες και με εργαλεία την αυτοοργάνωση και τη συνδιαμόρφωση. Σημαντικό σε αυτή τη διαδικασία είναι να αφιερώσουμε χρόνο στο να γνωριστούμε σε βάθος ως συνέλευση και ταυτότητες, να δεσμευτούμε στη συνθήκη του -καταπιεστικού για εμάς- ενοικίου και να δώσουμε χώρο και σε άλλες συλλογικοποιήσεις που αφορούν ζητήματα όπως η σεξουαλικότητα, η ταυτότητα φύλου, η αντικαπιταλιστική δράση και άλλα. Σχετικά με τη συνθήκη της ενοικίασης, με την οικονομική επιβάρυνση και αυτό το πάρε δώσε με την ιδιοκτησία του χώρου, μας είναι ξεκάθαρο πως δεν αποτελεί μια επιθυμητή κατάσταση. Επιλέχθηκε λόγω έλλειψης των εργαλείων σε συνδυασμό με την περιορισμένη δυναμική μας να καταλάβουμε έναν από τους χώρους της πόλης που είναι εγκαταλελειμμένοι και κενοί ζωής. Μας είναι επίσης ξεκάθαρο ότι το στέκι δεν είναι μαγαζί, και δεν συμπίπτει με λογικές κέρδους και πελατών. Για αυτό δεν αναγκαζόμαστε να εξυπηρετήσουμε κανένα, ειδικά εφόσον μας τριγκάρει, μας κάνει να νιώθουμε άβολα, μας παραβιάζει τα όρια, η απλά δεν θέλουμε. Το μπαρ λειτουργεί με προτεινόμενη ελεύθερη συνεισφορά και η ενίσχυση έχει σκοπό την συντήρηση του στεκιού.

Στην παρούσα σύσταση της συνέλευσης τα θέματα που μας ενδιαφέρουν δεν αφορούν αποκλειστικά και μόνο στο έμφυλο, παρότι από μόνο του είναι πρώτιστο ζήτημα καταπίεσης και αναπαραγωγής κατασκευών. Βλέποντας το φύλο ως μια κοινωνική κατασκευή, ασφυκτιούμε μέσα στις επιτελέσεις ενός δίπολου που καλούμαστε να ικανοποιούμε. Προσπαθούμε -τόσο μέσα στη συνέλευση όσο και εκτός της- να ανακαλύπτουμε τα φύλα μας με άλλους όρους, πιο βιώσιμους για εμάς και ερχόμενους από τις επιθυμίες μας. Και θέλουμε να συλλογικοποιούμαστε και με άλλα άτομα που, όταν βρισκόμαστε σε αδιέξοδο ή παγιδευόμαστε σε αυτές τις ενσώματες έμφυλες επιτελέσεις θα είναι δίπλα μας ώστε να ξεμπλοκάρουμε το ένα το άλλο, με φροντιστικότητα και χωρίς επικρίσεις που μας κάνουν να αναβιώνουμε την ελληνική (χριστιανική) πατριαρχική κουλτούρα.

Εκτός του έμφυλου που αποτέλεσε και την αφορμή για τη συλλογικοποίηση μας, συναντηθήκαμε και για τις υπόλοιπες καταπιέσεις που επηρεάζουν τις ζωές μας πολύπλευρα: να είμαστε λειτουργικά, εργατικά, ψυχικά και σωματικά “υγιή” και αρτιμελή. Οι καπιταλιστικές αυτές επιταγές δεν θέλουμε να είναι παρούσες στο στέκι, και διεκδικούμε ο χώρος να φέρει μια αναπολογητική ανάδυση όλων των κοινωνικών μας “δυσλειτουργιών”. Επομένως προσπαθούμε να μην υπάρχουν στοιχεία και άτομα που θα αναπαράξουν την ασφυκτικότητα στην οποία μεγαλώσαμε: σχόλια για το σώμα, την νοητική και ψυχική κατάσταση, την “υγεία” του κάθε πλάσματος ή το τι ουσίες καταναλώνει ή δεν καταναλώνει -ειδικά όταν “λέγονται για το καλό του”- είναι εξίσου ανεπιθύμητα και παρεμβατικά, και αντιτίθενται σε όσα θέλουμε να δομήσουμε στο χώρο και στη συνέλευση.

Σε συνέχεια των συλλογιστικών κατά της εξουσίας, αναγνωρίζουμε και τη θέση/καταπίεση των μη ανθρώπινων ζώων και πολλά από εμάς επιλέγουμε να μην καταναλώνουμε αυτά και τα παράγωγα τους. Η αντισπε θεματική μας προβληματίζει και τη συζητάμε συνεχόμενα, είναι κάτι που επεξεργαζόμαστε χωρίς να το έχουμε καλύψει πλήρως ακόμα, και το δομούμε μαζί. Για εμάς το ζήτημα του αντισπισισμού δεν έχει να κάνει μόνο με την κατανάλωση/χρήση, αλλα είναι ένας τρόπος να ζούμε πολιτικά που υπερβαίνει τις παραπάνω πλευρές και δεν περιορίζεται αποκλειστικά σε αυτές. Επειδή ωστόσο μας είναι σημαντικό τα περισσότερα από εμάς να μη βιώνουμε triggers σε αυτό το κομμάτι, ανεξάρτητα από το τι καταναλώνει το κάθε πλάσμα στην καθημερινότητα του δεν νιώθουμε άνετα να μπαίνουν πτώματα στο χώρο του στεκιού -εντός η εκτός των εκδηλώσεων του.

Τέλος, βλέπουμε αυτό το κείμενο και ως ένα κάλεσμα σε όποια πλάσματα ενδιαφέρονται για τις διαδικασίες και τις θεματικές που περιγράφηκαν, και θέλουν να προβληματιστούν συλλογικά και οριζόντια στα πλαίσια μιας queer συνέλευσης για όλα τα παραπάνω ζητήματα. Παράλληλα, είμαστε ανοιχτά στη χρήση του χώρου και από άλλες φεμινιστικές/queer συλλογικότητες της πόλης: έχει συμβεί στον ένα χρόνο λειτουργίας του στεκιού, και είναι κάτι που θα συνεχίσει να συμβαίνει.

ΓΚΕΙ,ΤΡΑΝΣ, ΛΕΣΒΙΕΣ, ΙΕΡΙΕΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ,

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΡΗΦΑΝΑ Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

Queer Συλλογικότητα Ντάμα Κούπα Q